Wykorzystujecie starsze dzieci do opieki nad młodszymi?

Chcemy mieć z mężem drugie dziecko,pierwsze ma niecałe 10 miesięcy. Fajnie byłoby, gdyby była bardzo mała różnica wieku, wczoraj tak o tym z teściową rozmawiałam, a ta do mnie, że absolutnie, że 4 lata to minimum, bo wtedy to starsze dziecko już może dużo pomóc:wózek zabujać, butelkę dziecku przytrzymać itp. Wspomniałam o tym mężowi, a ten z kolei, że absolutnie. Że dla matki to może i lepiej, ale on, jako ten właśnie starszy brat, który miał się opiekować dwójką młodszych znienawidził przez to swoje rodzeństwo w tamtym czasie, bo zamiast się bawić,on musiał ich niańczyć, nawet pieluchy im przebierał i śniadanie robił. Jak to jest u Was?

Nie powinno się zmuszać starszych dzieci do opieki nad młodszymi. Ty jesteś matką więc to właśnie Ty powinnaś się małym dzieckiem zająć, a nie wyręczać się starszym. To dla starszaków żadna przyjemność. Dzieci chcą się bawić, spotkać z kolegami, a tu matka staje im na drodze i zagania do opieki nad rodzeństwem. Poznałam kilka osób które w dzieciństwie musiały się młodszym bratem lub siostrą opiekować i żadne z nich nie było z tego powodu szczęśliwe.

Ja miałam 10 lat, jak urodził się mój młodszy brat i opiekę nad nim wspominam jako terror. To nocne wstawanie w nocy, a jak nie chciałam wstawać, to mama po prostu ściągała ze mnie kołdrę, to zasypanie nad gotującym się mlekiem i w efekcie jego wykipienie, to nie było nic dobrego dla mnie. Wiem co to znaczy małe dziecko w domu i tak szybko zapewne, a przynajmniej świadomie sama się na nie nie zdecyduje, mimo, że jestem już mężatką.

Ja tam lubiłam zajmować się młodszym rodzeństwem :) . Dla mnie to było normalne ze trzeba pomóc mamie . Tylko teraz takie czasy nastały ze nikt nic nie musi i wszyscy wszystkich maja w d***e .

uwazam ze nocne wstawanie to przedsada! ale w dzien trzeba pomoc. wychowujemy egoistow, ktorzy umieja zajac sie swoja d**a-to jest ten twoj terror?a potem nei ma odpowiedzialnosci za nic, za rodzenstwo tez nie.

ja tego nienawidziłam, wiecznie nie mogłam się bawić z koleżankami bo miałam balast w postaci młodszej siostry. byłam za mała żeby ją przebierać czy karmić, ale bawić już musiałam.

Ja pierdziele, co za matka debilka każe dziecku wstawać do młodszego rodzeństwa - to musi być jakaś prowokacja ;P Ja mam dzieci z różnicą wieku (15, 13, 10 i 6 lat) Zdarza się,że starsi zajmują się młodszymi, ale zawsze załatwię to tak,że myślą,że sami chcą ;P ;P :P Nie chodzi o jakieś ciągłe zajmowanie, ale np jak chcę umyć podłogi to wysyłam ich na lody itp i mam chwilę :D Albo jak potrzebuję wyjść do sklepu, to negocjuję z dziećmi co będzie w zamian za opiekę :D Od zawsze starsi odprowadzali u mnie młodszych do przedszkola (bo jest po drodze do szkoły) więc nie widzę powodu,żeby łazić 2 razy :D Ale wyręczanie się codziennie starszym rodzeństwem to jest jakaś przeginka :o

U mnie różnica była 2 lata - 10 lat - 19 lat. Nie wspominam zajmowania się rodzeństwem jak terroru, bardziej drazniło mnie "ustąp, jestes starsza" Nie przepadałam za zmienianiem pieluch, karmienie było ok (ale nie musiałam tego robić w nocy). Lubiłam od czasu do czasu zabrać malucha na spacer i pogadać z nim (mówie o różnicy 10 i 19 lat). Mamy wszyscy ze sobą wspaniały kontakt :) I chyba żadne z nas nie ma traumy. Myślę że za bardzo skupiamy sie na dzieciach, a nie na tym, co nam, jako rodzicach jest potrzebne.

Koleżanki, gdy zapraszały mnie do siebie i słyszały odpowiedź, że nie przyjdę, bo muszę zajmować się bratem, to pytały, dlaczego moja mama nie może się nim zająć. Mam z nim dobry kontakt, ale z mamą już nie za bardzo.