Mam prawie 25 lat i czuję się stara i przegrana

Mam wrażenie, że moje życie jest już przesądzone, że nic nie mogę zmienić. Większość moich znajomych już dawno znalazło swoją drogę, a u mnie nastąpiło to dopiero niedawno i zbyt późno, Tak naprawdę przeważająca część młodości upłynęła mi na depresji i fobii społeczne. Dopiero teraz, stopniowo, poznaję inne życie. Życie pełne pasji, radości, nadziei. Maluję, rzeźbię, piszę opowiadania, czytam książki, uczę się języków, ostatnio trenuję też wspinaczkę górską. I wiecie co? Niby super, że tak się realizuję, że pokonałam depresję, ale co z tego, skoro jestem za stara, żeby coś osiągnąć w życiu? Patrzę na moje młodsze koleżanki i zazdroszczę im tego, że osiągają sukcesy, żyją aktywnie, wyjeżdżają na Erasmusa. Ja co prawda jeszcze studiuję, ale i tak czuję się na ich tle pozbawiona szans.

Dodam też, że na związki też czuję się za stara. Nikogo nie szukam, nie wykazuję żadnej inicjatywy, by coś pod tym względem zmienić...

chyba jednak dalej masz depresje. zycie przed tobe jestes mloda

Ano miewam niekiedy takie napady smutku. W mniejszym stopniu niż kiedyś, w końcu pracuję i studiuję, niemniej zdarzają się. Ciągle porównuję się z innymi i czuję się potwornie niezadowolona z siebie. W moim wieku ludzie są już po studiach, a ja dopiero teraz mam obronę pracy licencjackiej.

widac masz kopleksy ciesz sie co masz studiujesz pracujesz masz pasje i zainteresowania to malo ?:) Zacznij sie usmiechac i wychodzic do ludzi moze i chlop sie znajdzie:D

Owszem mam, ale moim problemem jest to, że jestem zbyt ambitna i przez to zawsze czuję się gorsza od innych, którzy mają większe sukcesy.

widze ze brak ci akceptacji i pochwal pewnie nikt nie swieci z toba sukcesow przez to czujesz sie niedowartosciowana !

Totalnie. Marzę o jakimś przełomie w swoim życiu, czymś, co pokaże mi, że nie jestem za stara na realizację.

Alu, Ty nigdy nie będziesz z siebie zadowolona, a wiesz dlaczego?? Bo cierpisz na perfekcjonizm. Wymagasz od siebie mnóstwo, nie potrafisz cieszyć się z małych sukcesów. Wynika to z tego, ze kiedyś Ci w życiu nie szło, nie układało się dobrze. teraz chcesz to nadrobić, a kiedy Twoje wysiłki nie przynoszą sukcesów takich jak oczekujesz, a inni na dodatek pozornie odnoszą większe sukcesy, Ty się załamujesz. Wiem, bo sam tak mam. Ale kluczem do wszystkiego jest pokora. :)

o matko ty czujesz się stara ? ja mam 39 lat to od razu powinnam wykupić kwaterę na cmentarzu przecież piszesz że realizujesz się, jesteś kreatywna na koleżanki się nie oglądaj bo każdy ma swoją ścieżkę w życiu i każdemu co innego przynosi szczęście jednemu urodzenie 5 dzieci a innemu podróżowanie po Tybecie ty robisz swoje i ciesz się tym co masz

dokładnie, słowo klucz: SAMOOAKCEPTACJA ty nie kochasz samej siebie i jesteś swoim największym krytykiem chciałabyś ciągle więcej i lepiej

Przede wszystkim zmarnowałam wiele lat na depresję. Był to czas totalnej pustki, bezczynności, nie pracowałam nad sobą. Teraz odnalazłam swoją drogę, jestem w 100% pewna, że to jest to, czego szukałam, ale nie przestaje mi towarzyszyć poczucie straconego czasu. Czuję się niedopracowana, mam świadomość swoich braków...

Ostatnio zastanawiam się nad wyjazdem na Erasmusa. Wiem, że powinnam gdzieś na dłużej pojechać, pomieszkać w innym kraju, otworzyć się bardziej na świat... Jak myślicie, czy to dobry pomysł?

Świadomość braków jest dobra, bo świadczy o tym, ze nie jesteśmy idealni, ciągle mamy się rozwijać. Patrzenie na stracony czas nic nie daje, a tylko będzie powodował frustracje. Nie myśl już o tym, bo przyszłości już nie zmienisz. lepiej się skup, jak wykorzystać dobrze czas, który masz przed sobą. Ciesz się., ze wygrałaś z depresją.:)

moje życie zaczeło się po 30 roku życia. wczesniej wyglądało jak twoje sądząc po opisie. proponuje nie narzekać bo ludzie tacy jak ty mają tendencję do "upadków" kiedy czują sie juz bezpieczni i nawrotów depresji i fobii. Dziękuj Bogu za to co masz.Przełom mógł nastąpić po 40-tym roku życia.

Macie rację. Rzeczywiście jestem strasznie krytyczna względem siebie. Nie dopuszczam do siebie żadnego faceta, bo nie czuję się na tyle oczytana, utalentowana, żeby był ze mnie zadowolony. Nie wiem, co musiałoby się stać, żebym uświadomiła sobie, że i ja zasługuję na miłość. Dlatego od lat gram samowystarczalną i udaję, że mi nie zależy.

Bardzo dobrze Cię rozumiem ja też mam tyle lat co Ty i też się tak samo czuje nie miałam nigdy depresji, ale zawsze miałam bardzo niską samooceną. Jestes w lepszej sytuacji bo a nadal nie wiem co chcę robić w życiu ? mam licencjat z politologii i zajmowałam się wszystkim, ale nie polityką. Mam wyższe wykształcenie, ale bez tytułu nie mogę znaleźć pracy i większość uważa, że jest mi z tym dobrze, a tak nie jest. Jestem już 5 lat w związku, a nawet nie mam pierścionka zaręczynowego przez to boję się o nasz związek co z nami będzie ?