o miłości mojego życia

Był miłością mojego życia. Zawsze razem, w zasadzie odkąd pamietam, zakochaliśmy się w sobie jeszcze jako szczeniaki, razem całe liceum, razem całe studia, wspólne mieszkanie, zaręczyny, planowanie ślubu. Wszyscy mówili, że jesteśmy parą, której nic nie jest w stanie rozdzielić i rzeczywiście myślałam, że tak jest, los jednak tak pokierował moim życiem, że dostałam bofertę pracy w Hiszpani ( jestem po iberystyce), znając polskie realia, bezrobocie, kiepskei zarobki... od razu się zgodziłam. były plany, że wyjadę tylko na pół roku, ze zarobię, zdobędę doświadczenie, wrócę i będę szukać pracy jako tłumacz w jakiejś hiszpańskiej firmie w Polsce lub jakiejkolwiek innej pracy. Zgodził się na mój wyjazd, sam miał pracę w Krakowie i zobowiązania tutaj, więc wspólny wyjazd nie wchodził w grę. Poleciałam do Barcelony we wrześniu 2011. Wszystko było ok, pochłaniała mnie praca ( byłam recepcjonistką w hotelu, brałam nadgodziny, chciałam w jak najkrótszym czasie jak najwięcej zarobić. Do Polski miałam przyjechać na Święta Bożego Narodzenia. Z M. Mieliśmy kontakt mailowy i telefoniczny, który z każdym miesiącem i tygodniem był coraz rzadszy. Tłumaczyłam to sobie tym, że pewnie jest zajęty, zapracowany, ale chyba oszukiwałam samą siebie. Początkiem grudnia dostałam maila od przyjaciółki. Napisała, że M. Spotyka się z jakąs panną, że widziała ich razem. Byłam w szoku, ale postanwiłam do czasu mojego przyjazdu nie robić afery. Minęły 2 tygodnie, przyleciałam na świeta. Odebrał mnie z lotniska i już wtedy wiedziałam, że przyjaciółka ma rację. Był jakiś obcy, nieczuły. Widząc to wszystko sama zaczęłam rozmowę. Powiedział, ze jest beznadziejnym tchórzem i nie zasługuje na mnie, że chciał spróbować z kimś innym, że zrozumiał, że liczę siętylko ja, ale jest już za późno, bo wszytsko zepsuł...wystarczyły 3 miesiące, żeby zniszczyć miłość, którą trwała 8 lat...Płakałam całe święta, a 27 grudnia od razu wyleciałam do Barcelony mimo, że początkowo miałam zostać do stycznia. Nic mnie tutaj nie trzymało. W pracy jakoś się trzymałam, ale w wolne dni wyłam od rana do wieczora. Nienawidziłam Hiszpani, nienawidziłam całego świata. Nie miałam z nim kontaktu, ale wiedziałam od przyjaciółki, że z tamtą dziewczyną nie spotyka się już. W kwietniu dostałam od niego maila, błagał o wybaczenie, ale ja wtedy jeszcze nie byłam w stanie mu wybaczyć. Czas płynął, powoli jakoś układałam sobie życie, spotkałam się z paroma facetami, ale żaden z nich nie był Nim, nie umiałam z nikim innym stworzyć związku, wszędzie szukałam M. W czerwcu przyleciałam na 3 tygodnie na urlop do Polski. Długo zastanawiałam się czy dać mu znać, że jestem w Krakowie, w końcu za namową przyjaciółki zadzwoniłam. Spotkaliśmy sie i już wtedy wiedziałam, że on jest całym moim światem, siedzieliśmy obok siebie i płakaliśmy. Czułam ból, rozpacz, a jednocześnie ogromną namiętność i pożądanie. To było silniejsze ode mnie. Klęknął przede mną i błagał o wybaczenie. Uległam, wybaczyłam, nie potrafię bez niego żyć. Do Hiszpani wróciłam jeszcze na 4 miesiace, on w tym czasie zajął sie organizacją naszego ślubu i tym sposobem od maja tego roku jestem jego żoną. Dziewczyny wiem, że historia jest długa, ale chciałam Wam powiedzieć, ze jeżeli ktoś jest nam pisany to mimo przeszkód, mimo zła i tak w końcu bedziecie razem, ja w to wierzę:)