Chcę tak niewiele: zostać otulona przez męskie ramiona chociaż na chwilę...

i trzeba cierpliwie czekać na zakończenie dnia, kiedy to można się wygodnie położyć i poczuć całą potęgą swojej wyobraźni, jakby to było, gdyby on teraz leżał obok. gdyby swoim głębokim oddechem podnosił na baczność najmniejszy włos na mojej skórze. gdyby trzymał mnie mocno, a ja czułabym bicie jego serca pod swoją dłonią.

Też się rozbeczałam...

no co Wy? nie miałam zamiaru Was dołować, wybaczcie... Musiałam to po prostu gdzieś napisać.

Zlotowłosa, po tym, co napisałaś, to już w ogóle fontanna. Ja juz nie daję rady. Samotnośc jest cudowna a bycie singlem ( jestem sama od sześciu lat) jest trendy i w ogole super. Każdy pieje o tym, jak to wspaniale się może realizować, podróżowac, robic kariere, rozwijać i jak bardzo obecnośc drugiego człowieka ogranicza.... Może i tak, tylko skąd się bierze nagły atak rozpaczy, kiedy z bólu wszystko w człowieku krzyczy. Ba, wyje, skowycze do czyjegoś ciepła choćby na chwilę. Do pięciu minut przytulenia. Ja nie chcę związku, nie chce miłości i nie chcę seksu. Dokładnie tak jak ty chcę chwili bliskości tylko po to, by dalej iśc w brutalny świat. Chciałabym czyjeś przytulenie schować głęboko w serduchu na reszę życia. Wiele mi go nie zostało, więc wystarczyłoby na tę parę lat I chciałabym,żeby zniknęła choć na chwilę ta klucha w gardle, ten nagły, krótkotrwały ucisk w sercu. To są tylko momenty, kiedy tak strasznie mi czegoś brak. Chwilę potem otrzepuję się z kretyńskich ciągot i idę dalej.... Eeee tam..... Szkoda gadać.

Złotowłosa, a ja ci serdecznie dziękuję za ten topik!!!!! Na tym kafeteryjnym ścieku wreszcie cos mądrego. Piszcie dalej. Mnie to paradoksalnie pomaga. Nie jetem sama.

Pewnie, że nie jesteś sama. Topik założyłam, choć obiecałam sobie, że tu już nie będę pisać. Ale... no samo to ze mnie wyszło. Silną kobietą jestem przez 23 godziny i 55 minut dziennie, tutaj mam swoje 5 minut kryzysu, kiedy tęsknię do tego, żeby pozwolić sobie na chwilę słabości w obecności kogoś, kto mnie podeprze. Ale nie dana mi jest taka chwila: jeśli się załamuję, to w samotności, i to w sobie muszę szukać siły do tego, by się podnieść, i by sobie powiedzieć, że dam radę.

A więc podnoszę się po każdym potknięciu, po każdym podcięciu kolejnego skrzydła przez nieżyczliwych ludzi, po każdym dotyku obojętności, zazdrości czy nienawiści. Podnoszę się, prostuję plecy, i staję się jeszcze bardziej twarda i zamknięta. Ale nie mogę sobie pozwolić na słabość, bo nikt mnie nie pocieszy, muszę zmagać się sama ze sobą. To właśnie jest piękne i tragiczne w byciu singlem: bycie samowystarczalnym tworem, spalającym się na popiół we własnej niezależności.

Czy mam jakiś wybór? Czy wolno mi powiedzieć mu, że tak niewiele od niego potrzebuję, a naprawdę by mi to pomogło? Boję się, że źle mnie zrozumie, że stracę w jego oczach, że stracę go... Lubi mnie za to jaka jestem, a jestem właśnie taka: silna, mocna, niezależna, opanowana, samowystarczalna. Jeśli mam stracić te chwile, rzadkie jak czarne perły, ale jednak przez tę jedną chwilę w jego ramionach, to tak naprawdę nie mam żadnego wyboru.

Więc tak jak wy, będę marzyć o jego nieogolonym policzku (czasem stoi tak blisko, że wydaje mi się, że nie opanuję się i go po prostu dotknę, pogładzę...) o jego mądrych, smutnych oczach o dłoniach pianisty, których jeszcze nigdy nie dotykałam tak naprawdę o plecach, do których chciałabym przylgnąć i o tych ramionach, w których nigdy się nie znajdę.

Przeholowałam, dziewczyny, sama mam teraz dość. Idę. Napiszcie coś, przeczytam jutro - jak znów będę silna :)

Czy nick włosy w kolorze w złota są facetem, któremu się tu płaci?

Oczywiście. Tak jak wszystkie dziewczyny, które się tu wypowiedziały, jesteśmy wytworami znudzonych facetów. (PS. nie wiem jak wy, ale ja mam stawkę 10 zeta za godzinę?)

Ten drugi wątek pod tytułem: "Chcę tak niewiele..." być otulona prze męskie ramiona bla bla bla ')

To chyba mamy podobną sytuację. Jest ktos, kogo poznałam i po raz pierwszy od kilku lat po prostu polubiłam jako człowieka. Nie kocham go, on mnie też nie, romansu nie będzie i nawet bym nie chciała. Ale lubię go, jest mi ciepło na duszy, kiedy się do mnie uśmiecha mądrymi, fajnymi oczkami. To czysta sympatia, nic więcej. Chciałabym się do niego przytulić, bez podtekstów i to jest taki facet, ktory być może by zrozumiał, albo i nie, nie mam pewności. Poza tym taki gest niestety zaważyłby na mojej pracy, z której musiałabym zrezygnować a nie chce i nie mogę.

Dziś jest nowy dzień i juz w porządku. Znowu jestem twarda, cyniczna i przesmiewcza. Taka się teraz sobie wydaję smieszna i głupia ze swoimi ciągotami. Czas mi ruszać w drogę. Nie wiem, czy jeszcze tu zajrzę, ale chcę ci , złotowłosa, podziękowac jeszcze raz za ten temat. To było mi potrzebne. sama widzisz, czasem warto coś z siebie wyrzucić, bo może komus tym pomożesz.... Mnie pomogłaś. :) I trzymaj się.

Nie ma sprawy :) i cieszę się, że odpisywałaś - głowa do góry, cycki do przodu, a ciągoty i marzenia do kąta! i tak trzymać!!