Mam 26 lat i mieszkam z mamą

ostatnio poznałam faceta, całkiem sympatyczny. On chciałby poważniejszego związku, wspólnego zamieszkania, itp. problem w tym że ja sobie uświadomiłam, że tego nie chcę. sytuację mam taką, że utrzymuję niepracującą mamę (skomplikowana sprawa). Ja łożę na dom. Mama robi zakupy, opłaca rachunki, często gotuje. ja mam czas dla siebie, o nic nie muszę się martwić, za niczym nie muszę gonić. Z domu jak wychodzę, to nawet drzwi nie muszę zamykać dla mnie to bardzo wygodne i nie chcę tego zmieniać. Nie ciągnie mnie do wspólnego zamieszkania, roboty, gotowania, prania sprzątania itp. itd. No i wywalać tyle kasy na wynajem... mam swój wiek ale za cholerę nie ciągnie mnie ani do zakładania rodziny, ani do pójscia na swoje, ani żadnego poważnego związku być może kiedyś to się na mnie odbije. co ja mam zrobić? wiem że jak jego stracę, to drugiego tak wartościowego chłopaka nie znajdę.

pobądź z nim trochę jeszcze, może lepiej sie poznajcie i wtedy zdecydujesz. ja sie wyprowadzilam z domu majc 16lat i do tej pory na mnie sie to odbija brakiem poczucia bezpieczenstwa... a jesli nie czujesz sie źle z tym jak jest, to nikt nie może wymagac od Ciebie zebys zmieniała swoje zycie, o ile nie zaczniesz ranic innych jest ok

spróbuj zamieszkać z nim ja mam 25 lat nie mieszkam z chłopakiem, ale jak jadę do niego to jestem tam ponad miesiąc nie chce mi się wracać do domu nie mogę się doczekać aż mi w końcu zaproponuję żebyśmy razem zamieszkali. Chodzenie do pracy, płacenie rachunków jest przecież fajne swiadczy o naszej samodzielności i zaradonosci nawet jak się wyprowadzisz to przecież możesz pomagać mamie, a nawet powinnas.

rob to co ci pasuje. zyj dla siebie a nie dla kogos. chcesz mieszkac z mama- mieszkaj a z nim sie spotykaj. przeciez mozecie u siebie "pomieszkiwac"- on u ciebie na weekend tu u niego na drugi weekend.