co robic? pomozcie, doradzcie, wyraźcie swoje opinie

Witam. Mam pewien problem z ktorym żyje juz trzeci rok. W pracy poznałam chłopaka, ma na imie Artur, wspanialy czlowiek. na poczatku kompletnie nie interesowalam sie nim ale z biegiem czasu coraz bardziej rozmawialismy. Po kilku dlugich rozmowach i przebywaniu ze soba zawiazało sie w nas cos wiecej niz znajomosc. zaczal mnie inspirowac swoja wiedza, inteligencją, jest taki naturalny, wrazliwy, idealny facet dla mnie. Mam męża Pawła, jestesmy 5 lat po ślubie. na poczatku bylo ok, fajnie, cudownie. nie widzialam swiata poza nim. Poźniej powstawaly pierwsze zgrzyty, nieporozumienia, ale pomyślałam sobie, tak jest w kazdym malzenstwie. Wszystko zmienilo sie gdy głębiej poznałam Artura. Facet inspiruje mnie na kazdym kroku, jest taki naturalny, taki jakiego potrzebuje. nie moge zyc bez niego. Spotykamy sie potajemnie. nikt o nas nie wie. Średnio ok. czterech razy w tygodniu. Trwa to juz trzeci rok i caly czas jest wspaniale. czuje ze to artur jest mezczyzna mjego zycia. Mam jednak problem. Mieszkam z Pawłem, on mnie strasznie kocha, a ja go juz nie. Mecze sie przebywajac z nim. Ślub to była wielka pomyłka. Był moim pierwszym facetem. nigdy nie daruje sobie tego błędu. Jestem w kropce. Chcialabym byc z arturem, jednak nie moge, boje sie reakcji rodziny, pawła i znajomych na moje odejscie. Boje sie tego kroku. Od okolo dwóch lat nie układa sie mi z pawłem w domu. Nie uprawiamy seksu, nie chce. On wie ze cos jest nie tak, ze juz go nie kocham ale to jest temat tabu. Mozna powiedziec ze tylko z nim mieszkam. Okropnie sie męcze. Artur, tez cierpi przezemnie, gdyz nie zawsze mozemy sie spotkac. nieraz mamy ustalone spotkanie, lub jakis wypad za miasto jednak musze odmowic, z powodów "domowych". Chłopak strasznie cierpi, wszyscy pytaja go kiedy znajdzie dziewczyne, kiedy bedzie sie z kims spotykał. on ciagle zaprzecza i klamie wszystkich, nawet swoja rodzine i przyjaciół. Ciagle czeka na mnie, juz trzeci rok. A ja nie wiem co mam zrobic. Kocham Artura, chce byc z nim ale nie chce skrzywdzic pawła, odchodzac od niego. Nigdy nie byłam tak pewna tego co robie, jak teraz tego ze chce byc z arfturem i wiem ze bede z nim szczesliwa. Pojawiaja sie miedzy nami smutne dni, gdy musze zostac w domu. wtedy cierpimy oboje. Dłuzej tak nie wytrzymam. Chcialam rozstac sie z Arturem, zeby ulozyl sobie zycie bezemnie. Wpadł chłopak w depresje. kilka tygodni był nie do życia, nieobecny. aktualnie jestesmy w trakcie próby, czy przetrwamy bez siebie czy nie. spotykamy sie raz na 10-14 dni. cierpimy obydwoje. Ja nie dam rady bez niego. on nie da rady bezemnie. Powiedzcie kochani co ja mam zrobic? Zniszczyłam sobie życie, podejmujac najgorsza decyzje, jaka mogłam, biarac slub z Pawłem. Niedlugo zwariuje. Nie jestem zwolenniczka takich internetowych porad, ale w tym wypadku musze poprosic was o pomoc. nie moge z nikim o tym moim problemie porozmawiac. Doradzcie mi, wyraźcie swoją opinie. Dcyzja i tak bedzie należec do mnie. Czy trwac tak dalej jak jest? Rozstac sie z Pawłem mimo wszystko? Czy rozstac sie z Arturem i życ do konca zycia z mężem. Prosze o pomoc. Pozdrawiam, Marta