jestem beznadziejna

Od razu mówię, nie proszę o rade tylko chce to wreszcie komuś powiedzieć... Jestem życiowym nieudacznikiem... przynajmniej sama siebie tak postrzegam... nic mi w życiu nie wyszło. Wszystko za co się zabiorę okazuje się wielka porażka. Jestem nieśmiała, nie umiem sobie radzić w towarzystwie, jak jestem ze znajomymi nie odzywam się prawie wcale bo po prostu boje się zbłaźnić, boje się krytyki... Na dodatek wszystkim się przejmuje... Wstydzę się tego jaka jestem dlatego nawet nie umiem o swoich problemach z nikim porozmawiać... Wiem, że ludzie mają poważniejsze zmartwienia, ale mnie to niszczy od środka, czuje się niepotrzebna... wydaje mi się, że jestem tylko przeszkoda dla innych, nie mogę odnaleźć sensu swojego życia .

skoro juz wiesz ze jestes beznadziejna i nie masz zadnych zludzen w tym temacie to wreszcie spokojnie mozesz pokazac to swiatu wystarczy, rozumiesz robic swoje z przekonaniem a juz po tygodniu ulice zaroja sie od nasladowczyn

Czy Wy na serio macie takie problemy o jakich piszecie czy to jedna wielka prowokacja??bo nie chce mi sie wierzyć, że dorośli ludzie potrzebują obcych do podjęcia każdej decyzji!!

Czy Wy na serio macie takie problemy o jakich piszecie czy to jedna wielka prowokacja??bo nie chce mi sie wierzyć, że dorośli ludzie potrzebują obcych do podjęcia każdej decyzji!!

jeśli nie macie nic mądrego do powiedzenia to lepiej nic nie piszcie... Powiedziałam, że nie potrzebuje rad tylko, chce z kimś się podzielić moimi uczuciami

a tak przy okazji - najprawdopodobniej ty nie jestes beznadziejna tylko masz jakas chora chec pokazania wszystkim wlasnej wspanialosci...i to w potocznym jezyku nazywa sie jedna z odmian najzwyklejszej w swiecie ordynarnej pychy... kazdy normalny czlowiek sie zblaznia tysiace jesli nie miliony razy w swoim zyciu albowiem jak mowia polskie ludowe mundrosci: 1. jeszcze sie taki nie urodzil coby kazdemu dogodzil 2. tylko ten sie nie myli co nic nie robi

to co czujesz i to co jest w rzeczywistosci to czasami dwa zupelnie rozne stany.. starzy cie tresowali w dziecinstwie jak psa?

Rodzice bardzo dużo ode mnie wymagali, zwłaszcza w zakresie wykształcenia... Cały czas porównują mnie do innych osób w moim wieku co mnie jeszcze bardziej dołuje

no juz nie rycz! zabiore cie na wrotki na pole mokotowskie... ;):P

Widzę, że na tym forum nie ma nikogo kto ma podobne odczucia

a ile masz lat?

19... wiem, że w tym wieku nie mogę mówić, że całe moje życie jest porażką, ale do tego momentnu naprawde bardzo rzadko czułam sie szczęśliwa

no to zapytaj mamusi i tatusia czy chca cie samienic na osobe do ktorej cie porownuja czy tylko zdolowac, bo wlasnie to im w tej chwili wychodzi najlepiej wyksztalcenie to nie wszystko, chyba ze widza cie jako aspolecznego mola ksiazkowego za najblizsze 20 lat

Moim głównym problemem jest to, że nawet nie potrafię się zwrócić o pomoc do innych... Właściwie wszystkie emocje kryje w sobie

no to sie UCZ tego, chociazbys miala robic to z psychologiem jak upuszczasz powietrze z balona powoli to nima problima, a jak nie upuscisz w pewnum momencie, to wiesz co sie staje z balonem do ktorego ktos nadmuchal za duzo powietrza? j

czasami mam wrażenie, że moi rodzice się mnie wstydzą... Zawsze jak moja mama rozmawia ze swoimi koleżankami to przedstawia mnie jako ideał... dawniej nawet kłamała co do mojej średniej... zawyżała ją... przez takie ich zachowanie wiem, że nie spełniłam ich oczekiwań

Dużo myślałam o wizycie u psychologa... Nawet podjełam ten temat z rodzicami, ale oni nie chcieli o tym słyszeć... i tu znowu wydaje mi sie, że wstydzą się tego kim jestem... Nie wiem czy to mi pomoże, ale często wydaję mi się, że jest jedyny sposób żebym zmieniła się

a zyjesz dla siebie czy dla oczekiwan kazdego kto ma ochote wp******ic sie w szufladke szafy pancernej, jaka dla ciebie przygotowal i zaspawac drzwiczki?

masz 19 lat wiec nie potrzebujesz zgody rodzicow na to aby skorzystac z wizyty u psychologa jak nie chca o tym slyszec to PRZECIEZ NIE MUSZA

Chce żyć dla siebie... tylko chyba nie umiem... Bardzo chciałabym to zmienić. Masz rację nie musze o tym mówić rodzicom... może nawet tak będzie lepiej

jesli sie zdecydujesz - wez poprawke ze psycholog to tez tylko czlowiek i moze sie zdarzyc ze na takiego ktory ci bedzie odpowiadal trafisz nie za pierwszym ale za piatym razem

Przynajmniej spróbuje... przynajmniej podejmę jakieś kroki aby nie pogrążać się jeszcze bardziej

a co do krytyki to moge ci powiedziec jedno: jak mi kolezanka mowi: kiepsko ci w tej kiecce to sprawdzam w lustrze czy sie sobie podobam jak sie sobie podobam to odpowiadam kolezance: ale i tak ci jej nigdy nie pozycze/oddam