jakie to wszystko piekne ale..

Jestem z nim prawie 2 lata z przerwami z mojej winy zrywałam bo nie mógł być przy mnie tyle ile chciałam (szkolenia). Mimo to zawsze na każde zawołanie wracał i starał się jeszcze bardziej. Nie mieszkamy w jednym mieście on studiował w moim wiec widzieliśmy się w tygodniu czasami na weekendy zostawał ze mną. Teraz skończył szkole oficerską, dostał przydział do pracy 448 km ode mnie. Musi tam zostać przez rok, teraz miał tam praktyki i mówi że chce zostać tam na stałe, że to jest jego miejsce. Jego miejsce- totalne zad***e tam nawet szkól średnich nie ma. dobrze ze chociaż lekarze. Po ostatnim "powrocie" pojechałam do niego na weekend było cudownie. Bardzo się starał mówił że myśli o oświadczynach że chce wyjechać na pół roku i dorobić trochę na dom (dla nas) Mówiłam że to za wcześnie na takie decyzje. Poczuł się odrzucony że nie doceniam tego co mam.. i znów jest gorzej. Dzisiaj przyjechali do nas jego rodzice na obiad, poznali się i myślę że było miło. Przyjechali z racji promocji na stopień oficerski. Jego matka mówiła że na naszym ślubie też będzie oprawa oficerów z szabelkami bo bardzo jej się to podoba.. Jaki ślub jakie oświadczyny... Ja mam 20 lat. Kocham Go.. nie wiem czy wytrzymam to wszystko spotkania parę razy w miesiącu. Pociągiem do mnie jedzie 11 godzin. Czuje się jakaś osaczona tym wszystkim.