jestem introwertykiem i dobrze mi z tym

jestem introwertykiem, a może też trochę neurotykiem i dobrze mi z tym. Przez kilka ostatnich lat starałam się być osobą towarzyską, otwartą, przebojową, mieć dużo znajomych, jednak czułam się jakbym ubierała maskę, grała w sztuce teatralnej. Ostatnio dużo o tym myslałam, doszłam do wniosku, że najlepiej czuję się sama ze sobą, kiedy bujam w obłokach, piszę wiersze, maluję, tworzę nowe utwory na fortepianie, kiedy mogę skupić się na sobie, wychodzić do teatru, opery, do kina, na zakupy, ale najlepiej sama - czuję, że żyję! Jednak moja rodzina nie może tego zrozumieć, szukają mi na siłę faceta, koleżanek, a ja po prostu uwielbiam swoją samotnię, czuję się silna i wolna, w końcu. Jak im to wytłumaczyć? Czy rzeczywiście jest to takie dziwne??

ja też i wcale tego nie da sie na siłe zmienić

no i? ja tez ufam tylko dwom osobom na calym swiecie jedna z nich jestem ja a druga nie jestes ty ;)

najczęstszy zarzut znajomych to to, że nie umiem okazywać emocji mimiką, gestami, ale ja wszystko przeżywam w środku i nie potrzebuję do tego głośnego śmiechu czy machania rękami.