Dziecko przed studiami

Hej. Bardzo chciałabym mieć dziecko ale mam dopiero 20 lat. Czy to normalne że budzi się we mnie tak potężny instynkt macierzyński? Chciałabym mieć już dziecko , mój narzeczony też, ale boimy się, że środowisko pomyśli że to wpadka, że nie poradzimy sobie .

a ja bym chciała kota persa i suczke yorka i co

no tak tylko by sie gzily gowniarze ;)

to wpadnijcie ;p

Sama jesteś jeszcze nie dorosła a już wymyśliłaś sobie dziecko. Pewnie myślisz że będzie super, będziecie tworzyć szczęśliwą rodzinkę z dzidziusiem, jak słodko. Tylko że jak się facetowi świat zamknie do 4 ścian, płaczącego dziecka i wiecznie zmęczonej żony to pojmie że to jego tacierzyństwo było za wcześnie. Dziewczyno! dziecko to nie pies czy chomik ale decyzja na całe życie. po drugie, macie jakieś warunki mieszkaniowe czy chcecie się mnożyć u rodziców za ścianą? Macie jakąs sensowną prace? To nie jest że mi się chce, musisz temu dziecko coś zaoferować.

niedorosła - pisane razem, sorry za błąd,

Mieszkamy od roku w domu z moimi rodzicami. Oni mieszkają na dole, my mamy do dyspozycji piętro. Daniel pracuje w policji, ja szykuję się na studia pedagogiczne.

studia pedagogiczne to sobie lepiej podaruj, hahahahhaa bo i tak zasilisz grono bezrobotnych

A ja w Krakowie mam na oku parę prywatnych przedszkoli i klubików w których mogę znaleźć pracę. Jakieś miejsce zawsze się znajdzie.

Nie rozumiem ludzi, którzy uważają, że człowiek, który ma 20/21/22 lata jest osobom niedojrzałą. Nie wiek świadczy o dojrzałości, uczuciach czy racjonalnym podejściu do życia. A to co ma się w głowie. Osobiście mam 21 lat, jestem na drugim roku studiów, fakt, ze zaocznych ale to ciężki kierunek-prawo. Plany co do studiów miałam sprecyzowane od zawsze. Ale życie potoczyło się inaczej. Tzn. poznałam fantastycznego chłopaka, kochamy się naprawdę bardzo. przeprowadziłam sie do jego miasta, zamieszkaliśmy razem, a życie było na tyle łaskawe, że od początku mieliśmy swoje mieszkanie. P. ma bardzo dobra prace,studiuje, tzn kończy studia, miedzy nami jest bardzo dobrze, tzn. jak w każdym związku były lepsze i gorsze momenty ale nigdy nie zwątpiłam w to, ze kocham go bezgranicznie. przyszedł czas, ze zaczeliśmy rozmawiać na temat dzieci, na temat jak by to wyglądało gdyby było takie maleństwo. skoro uprawiamy seks to musieliśmy się z tym liczyć. tzn. zdawaliśmy sobie sprawę z takiej "konsekwencji" ale nigdy nie rozmawialiśmy o tym szczegółowo. Uczucie macierzyństwa i ojcostwa z każdym dniem pogłębiało się coraz bardziej. W końcu zdecydowaliśmy, ze jesteśmy w tak dobrej sytuacji życiowej, że możemy już być rodzicami. Bardzo tego chcieliśmy i nadal bardzo chcemy. O naszych planach wiedzieli nasi najbliżsi i często powtarzali, że skoro jesteśmy zdecydowani na dziecko i wspólne życie to możemy poczekać. Ale każdy człowiek podejmuje decyzje, które decydują o jego drodze. Ja świadomie wybrałam takie życie. Teraz jestem w 5 miesiącu ciąży. Jak zobaczyłam na teście dwie kreski to się strasznie wystraszyłam! Nie tego, że będę matka, tego, że ludzie będą gadali, czy sobie nie poradzę. A tego, że podjęte przeze mnie decyzje będą kształtowały życie tego dziecka. Nie wiedziałam czy rzeczy które są przyjęte przez społeczeństwo za złe czy dobre w rezultacie takie są. Ale moja mama zawsze mi powtarzała, że zawsze trzeba robić wszystko by być szczęśliwym, ale nie iść do celu po trupach. Dlatego zawsze o wszystkim rozmawiałam z P. Nie chciała narzucać mu swojego zdania, marzeń o rodzinie. Ale jestem pewna tego, że był świadomy swojej decyzji. Tak samo jak ja. Wiec nie ludziom oceniać to czy wiek 20/30 czy 40 lat jest odpowiedni na macierzyństwo. Każdy jest gotowy w innym czasie. Życie ma sie tylko jedno. A to, że ma sie wczesniej dziecko nie przekreśla samorealizacji, marzeń.

A ja myślę ż 20-25 lat to dobry wiek na dziecko. Ja sama jestem młodą mamą i każdy normalnie na mnie patrzy, tylko na tym forum taka krytyka