Jak to jest być nikim

Jak w końcu nie wyrzucę tego z siebie to chyba oszaleję. Nie wiem od czego zacząć...od początku...od matki która nigdy nie liczyła się z moim zdaniem, nazywała k***ą, od ojca który molestował mnie sexualnie. a może od szkoły...przez wszystkie lata szydzono ze mnie, dokuczano mi, bito mnie. Teraz jestem dorosła, mam pogmatwane życie:2 dzieci. pracuję u męża w firmie. Ojciec mój zmarł, matka odzywa się tylko jak chce kasę. Nie mam innej rodziny.Nie mam nikogo na tyle bliskiego żeby powiedzieć o tym co tu piszę. Mąż twierdzi że mnie kocha..ale mnie nie słucha, nie chce ze mną albo nie umie rozmawiaćzamknięta w 4 ścianach bo on jeździ w delegacje..ale nie mam czasu dla siebie-nigdy. Nie ma komu żeby zająć się dziećmi. Nie mam szansy nawet żeby wyjść sama z domu. Ciagle tylko praca z dziećmi wdomu-od poniedziałku do soboty. Nikt nie liczy się z moim zdaniem z moimi potrzebami. Męża nawet nie stać na to że nawet głupi kwiatek z biedroni by mnie ucieszył. Kochamy się tylko i jak tylko chce mój mąż.Czuje się się pogubiłam, że życie przelatuje mi przez palce z ludzmi dla których jestem nikim. Ważne żeby pracownicy byli dopilnowani, faktury popłacone, pensje policzone a dzieci najedzone. Chciałabym zasnąć i się nie obudzić.

jesli bedziesz miala ochote wyzalic sie i pogawedzic to moge Cie wysluchac ,bardzo cie rozumiem bo tez nie mam nikogo z kim mozna by bylo pogadac ,napisz ile masz lat ?

Ja mam podobnie.Jestem żonaty mam dzieci,moja żona też się ze mną nie liczy.Trochę jest w tym mojej winy, bo od początku byłem dla niej za dobry,a ona to wykorzystała przeciwko mnie.Nie przejmój się nie jesteś sama,jak byś chciała to możemy pogadać.

w tym roku 30

jak to jest że w obcych ludziach można znaleźć wsparcie a najbliżsi pozsostaja ślepi na innych?

ja mam 28 l i mysle ze z obcym predzej mozna znalesc wspolny jezyk i porozmawiac na rozne tematy:)

jestem na skraju załamania nerwowego. PO 2 ciązy wyglądam jak wór rozstępów.jestem obleśna i gruba, fuj. Nawet w lustro nie patrzę

to sie wez za siebie a nie jecz tyle idz na silke i schudnij zacznij sie zdrowo odrzywiac !

to weż sie w garść ,dietka i cw pomogą Ci dojść do siebie i odrazu jak będą widoczne efekty poczujesz sie jak nowo narodzona:)

no ja mam podobnie tak jak już wcześniej pisałem,czuje z daleka że jesteś nieszczęśliwa,mam pomysł,weź to wszystko zostaw i razem uciekniemy na koniec świata

weż się za siebie, idz na siłkę? kobieto jak od porodu DWA RAZY miałam z kim zostawić dzieci i mogłam wyjść a dziecko ma 14 miesiecy! Pracuję od poniedziałku do piątku od 7-17, potem sprzątanie, gotowanie, pranie.w soboty robię faktury i kadrowe sprawy, dieta?????????po co , dla kogo?

uciekniemy na koniec świata? z kim ? ze mną ? przecież ja niczego sobą nie reprezentuję, głupia kwoka o wyglądzie świni i mentalności bawołu. ze mną nawet o czym rozmawiać nie ma

weż się za siebie, idz na siłkę? kobieto jak od porodu DWA RAZY miałam z kim zostawić dzieci i mogłam wyjść a dziecko ma 14 miesiecy! Pracuję od poniedziałku do piątku od 7-17, potem sprzątanie, gotowanie, pranie.w soboty robię faktury i kadrowe sprawy, dieta?????????po co , dla kogo? Wieczne wymowki kobiet po prostu jestes leniwa i nie dbasz o siebie i ten tekst na koncu dla kogo ?

nie no oczywista oczywistośc, wezmę 2 małych dzieci ze sobą na siłkę, że też na to sama nie wpadłam!!!!!!!!!!!!!!!Jacy tu mądrzy ludzie wchodzą, kurczę

niestety mam złe wieści. Prawdopdoobnie każdy człowiek wyczuje, że jesteś słaba i nie trzeba się z Toba liczyć... To nie jest przypadek, że mąż traktuje Ciebie w ten sposób. Co mozna w takiej sytuacji zrobic? Realistycznie niewiele, bo poczucie bycia gorszym zawsze będzie w Tobie siedziec. Może jakas intensywna terapia psychiatryczna połączona z lekami, które Ciebie "ogłupią" i w pewnym sensie przestanie Ci na czymkolwiek zależeć i wydasz się dla srodowiska przez to bardziej asertywna i mniej potrzebująca ich uwagi.

byłam u psychiatry, przepisał mi tony leków po których wegetowałam pod każdym względem, nie mogłam się skupić o wielu rzeczach zapominałam. Niestety w pracy jest to niedopuszczalne. w rodzinie męża postrzegana jestem jako ta co zawsze sobie da radę, poród sama, praca do ostatniego dnia przed porodem, powrót do pracy 3 dni po porodzie itp.Nie umiem prosić o pomoc, nie umiem rozmawiać bo wiem że jak ktoś odkryje jaka jestem słaba naprawdę to mnie zniszczy. Jestem sama w tym wszystkim. mam wrażenie że tylko to co robie się liczy-zawodowo itp

Ja mam jedno dziecko ja tez mam rozstepy na brzuszku ale to fajne cos za cos

po twoich wypowiedziach widac ze terapia by ci sie przydala u psychologa ! Masz pretensje do swiata ze maz be , ze 2 dzieci ze gruba jestem nie masz wiekszych problemow bo inni maja jeszcze gorzej !