Wątpliwosci przed slubem odejscie od rodzicow

Ślub i przeprowadzka do męża powinna być super czasem i początkiem nowej drogi, jednak u mnie tak nie jest. U mnie jest to okupione łzami i niepewnością. Wielkimi zbliża się mój ślub, a ja mam coraz większe watpliwości. Po pierwsze moi rodzice - oboje schorowani (zrobią koło siebie, ale w większych pracach potrzeba im pomocy). Jak ja pójdę zostaną sami, rodzeństwo dużo mówi o pomocy, ale pewnie nawet nie kiwną palcem. Wprawdzie będę mieszkać blisko, ale wiadomo, że nie zawsze będzie czas im pomagać, zwłaszcza, że u mojego mężczyzny też trzeba będzie ciężko pracować. Jak sobie wyobrażam tę chwilę jak będę odchodzić z domu to łzy same mi lecą, zawsze wyobrazałam sobie, że będę w tym domu na zawsze,że to w nim się zestarzeję, ale wszystko się zmieniło. I nie piszcie, żeby to facet się wprowadził do mnie bo to niemożliwe. Żal mi zostawiać to miejsce, żal mi "moich" miejsc, rodziców, kotów....Nawet teraz płaczę jak to piszę. Kocham mojego przyszłego męża, ale boję się jak się zaaklimatyzuje u niego w domu. U mnie zawsze było cicho, spokojnie, a tam jest tzw "dom otwarty" - stale ktoś jest. Poza tym jego rodzina, są mili, ale wiem, że nigdy nie pokocham ich jak swoich. Tak bym chciała jakoś to pogodzić, rodziców i moje życie, ale się nie da. Z jednej strony nie chcę ich opuszczac, a z drugiej też chcę mieć swoją rodzinę. Jestem strasznie rozdarta... P.S Na chamskie, wulgarne, prowokujące do kłotni oraz poniżania wpisy nawet nie odpiszę - daruj wiec sobie.

to po ch ..... wychodzisz za maz???? zostan z rodzicami i juz,staopanienstwa sie boisz?

jak sie kocha , to taka zmiana nie powinna byc tragedia.

czemu nie mozecie zamieszkac u ciebie

chciałabym zostać z rodzicami, ale co ze mną będzie jak oni odejdą? Zostanę na wsi bez pracy, bez niczego. Nie zamieszkamy u mnie bo mój facet ma u siebie działalność, u mnie niemożliwe jest jej prowadzenie.

to nie jest tragedia, tylko martwię się o rodziców

to wbij sobie do głowy, że rodzice wychowywali Ciebie po to właśnie abyś poszła swoją drogą i miała swoje życie niezależne od nich dzieci się ma nie dla siebie, dzieci to osobne byty i nadchodzi czas gdy odchodzą ze swoich rodzinnych domów i budują swoje gniazda to, że się o nich tak zamartwiasz nie wróży dobrze Twojemu małżeństwu znajdź jakieś rozwiązanie np. opłać jakąś osobę, która będzie doglądała i pomagała rodzicom w razie potrzeby. musisz przeciąć pępowinę bo inaczej Twoje małżeństwo legnie wkrótce w gruzach albo nie wychodź za mąż i jak ktoś napisał siedź w domu z rodzicami aż poumierają zawsze masz wybór :) chyba jednak nie dorosłaś do tego by zakładać własną rodzinę

Miałam wiele przebojów w życiu i zawsze było tak, że tylko do rodziców mogłam się zwrócić ze wszystkim - choć ideałami nie są. To nie jest tak, że jak się dorosnie to się idzie w swoją stronę i odcina od rodziców, to stale będą moi rodzice i pomagać im trzeba.

to ja, autorka, wylogowało mnie

na sile wychodzisz za maz. Bo tak trzeba, bo co ludzie powiedza. Pomysl troszke. Zlapalas pierwszego lepszego byle dzianego, czy jak? zostan stara panna jak ci ktos radzil i masz problem z glowy. Nie rozumiem takich istot jak ty.

skoro narazie sa w stanie samodzielnie funkcjonowac to np.. przyjezdzaj do nich co pare dni i wtedy zrob zakupy,posprzataj, upierz,,ale nie mozesz we wszystkim podporzadkowac sie przyszlemu mezowi,bo pozniej juz tak zostanie ,,,miej swoje zdanie, wydaje mi sie ze dlatego masz watpliwosci ze go nie kochasz bo piszesz, ze zostaniesz sama na wsi bez pieniedzy,,,,jestes jakas taka bezwolna, nie pozwol by -ani rodzice ,ani narzeczony toba manipulowali

"zostanę sama na wsi". A więc tu mamy odpowiedź dlaczego wychodzisz za mąż. 1, co ludzie powiedza 2, strach przed samotnościa i biedą 3, niezdolność do stanowienia o sobie samej 4, zlapanie jelenia i poprawienia swojego statusu tyle i az tyle na temat twojej milosci do faceta:)) pozdrawiam!

Ja jestem tez mama ,tesciowa i babcia i pisze otwarcie kazdy powinien zamieszkac osobno,bo tworza sie rozne sytuacje,ktore prowadza do konfliktow!Piszesz,ze mieszkasz nie daleko od rodzicow i nie widze problemu,zeby od czasu do czasu ich dogladac,przeciez masz jakis srodek lokomocji i mozesz dojechac do nich w kazdej chwili...........nie kladz na szali swojej rodziny i swoich rodzicow....oni to osobna rodzina,a teraz najblizsza osoba bedzie Twoj maz..........czy napewno kochasz Twojego przyszlaego meza?????My mieszkamy od naszego syna okolo 50km .jestesmy ja 55 latka,moj maz 60 latek i za zadne skarby swiata nie chcialabym mieszkac z mlodymi ,bo chce byc wolna i nie mieszac sie w sprawy mlodych ,a przede wszystkim chce zyc swoim zyciem! Ty powinnas zaczac od tego ,ze TY i maz to jednosc.pozniej rodzice,o ktorych trzeba pamietac i wrazie czego pomagac....ale nie powinnas byc nadgorliwa!!!Wiec rozwaz wszystko i postaw kropke nad i.....Powodzenia!!!

Tak tak, zapomniałam, że to forum dla ludzi, którzy oceniają przez swój pryzmat. Tak, nie kocham mojego mężczyzny, dlatego dla niego rzuciłam swojego byłego, dlatego czuję się przy nim szczęśliwa jak nigdy przedtem, dlatego chce z nim mieć dzieci. Tak, właśnie dlatego go nie kocham. A jakbym chciała wyjść za mąż bo co ludzie powiedzą to bym już dawno byłą mężatką i to wcale nie z nim i pewnie teraz byłabym bita i musiała ogladać męza alkoholika, bo za takiego chcieli mnie "wydać" ludzie. On mną nie manipuluję, czasem mam wyrzuty sumienia, że to ja nim manipuluję, a robię to często, Ja nie piszę, że za niego nie wyjdę, wyjdę na pewno i to niedługo jednak żal mi rodziców. No właśnie jestem nadgorliwa, chciałabym wszystko robić najlepiej, zawsze biorę na swoje barki za dużo, taka już jestem. Wiem, że nie powinnam się zamartwiać. To, że kocham przyszłego męża jest pewne, ja nie mam co do tego wątpliwości, nie wiem skąd wzięliście ten pomysł, że go nie kocham i że przez małżeństwo z nim chce pole[szyć status. Pewnie jakbym z nim nie była to wyjechałabym do siostry do Anglii i stamtąd słałabym rodzicom pieniądze, więc to żaden akt desperacji z mojej strony.

To ja wyżej. Nie robię nic dla ludzi, ja nie chcę urządzać wesela na pokaz jak dziewczyny u mnie ze wsi, że skubią grosz do grosza na wesele a potem płaczą, że się nie wróciło i mają mało kasy bo zrobili wesele dla ludzi. Nie znacie mnie, nie wiecie, że ludzie o mnie gadają, ale ja mam to gdzieś bo znam swoją wartość. Ja po prostu mam taki charakter, że się zamartwiam, że chciałabym żeby wszystko było jak najlepiej, a czasem to mnie przerasta. Taka trochę perfekcjonistka ze mnie.

hahaha kafeteryjni psycholodzy w kilku zdaniach przedstawili Ci obraz Twojego związku i poparli dowodami, wyszczególnionymi w punktach, że nie kochasz swojego chłopaka. Śmieszą mnie takie tematy :D

2013-08-12 07:24:05 [zgłoś do usunięcia] wydaje mi sie ze ty na sile wychodzisz za maz. Bo tak trzeba, bo co ludzie powiedza. Pomysl troszke. Zlapalas pierwszego lepszego byle dzianego, czy jak? zostan stara panna jak ci ktos radzil i masz problem z glowy. Nie rozumiem takich istot jak ty. Ty też pomyśl. Jakbym chciała pierwszego lepszego to znalazłabym takiego, który przyszedł by do mnie mieszkać. Takich nie brakuje i niejeden był mną zainteresowany. Tylko, że ja żadnego nie kochałam. Psycholog z Ciebie żaden.

Nie wiem jak to jest na wsiach, ale gdyby autorka była podatna na plotki to by jednak za mąż nie wychodziła. Chyba większym 'przestępstwem' jest pozostawienie rodziców niż staropanieństwo.

dzisiaj juz mi lzej na sercu, będę najczęściej jak się da przyjeżdżać do rodziców im pomagac, chociaz wiem, ze sam moment odejścia z domu będzie straszny

trzymaj się przecież taka jest kolej rzeczy popatrz na swoje szczęście Rodzice na pewno to rozumieją

Dziękuję, pierwsza pozytywna wypowiedź w tym temacie JA wiem, że rozumieją, ale emocje na pewno będą bardzo silne.