nienawidze meza

Nienawidzę, aż sama boję się tego uczucia ale tak jest!!! 11 lat po ślubie, zawsze miał problemy sam ze sobą,nie panował nad swoimi emocjami i wgl... Wiele za nami, jego hazard, narkotyki, zawsze wybaczałam jak się kajał, błągał przysięgał... Ostatnimi czay przestał ale...Nie chcę już z nim być, nie potrafię, ostatnio znowu wybuchł, wyzywał przeklinał, a we mnie coś pękło. Nie dam rady kolejny raz wybaczyć, zapomnieć, nie położę się koło niego w łóżku... Dawno bym odeszła, ale pieniądze, a raczej brak pieniędzy na wynajem samodzielnego mieszkania,aby wziąć dzieci i mieć spokój,nie pozwala mi na to. Chce mi się wyć z rozpaczy! Napiszecie że zawsze jest wyjście. Gówno prawda, ja mogę tylko czekać na jakąś wygraną , nic ani nikt mi nie pomoże...

mozesz go pozwac o alimanty, a ile zarabia? bo jak malo to i tak duzo nie dostaniesz i nici z samodzielnego mieszkania

naturalnie nie masz rodziny ani nigdy nie pracowalas, tak?

Tak to jest jak kobiety są w pełni zależne od męża. Kobieto wez się w garść.Nie masz rodziny która by Ci pomogła? Zacznij teraz sobie jakoś po cichu odkładać albo zaplanuj coś i będziesz mogła sobie spokojnie żyć z dzieciakami

Właśnie wiem, ostatnio cały czas pracował na czarno i śmiał mi się w twarz jak mówiłam o alimentach. Teraz pracuje na zlecenie, zarabia ponad 3000 ale to tylko do końca roku a potem nie wiadomo. To jest straszne, bo jak miedzy nami 5 lat temu było jeszcze ok, przeprowadziliśmy się z małej miejscowości, od mojej mamy, do Trójmiasta nie wyobrażałam sobie tu mieszkać. Teraz czuję się tu świetnie, starsza córka ma mnóstwo przyjaciół w szkole, młodsza też. Nie mogę dziewczynom tego zrobić, spakować się i wracać na wieś... Sama też pracuję, zarabiam średnio, z alimentami dałabym radę, ale nie wspomniałam o kredytach i innych zobowiązaniach które są na nas, a ja nie zamierzam się migać i nie płacić...

faktycznie, nie masz wyjscia

Nie jestem zależna od niego!!! Pracuję i bywało tak,jak on nie miał pracy, że nędznie żyliśmy z mojej pensji! Tak, wie, moja mam widzi jaki on jest i wiem że byłaby w stanie mi pomóc, czeka tylko na moją decyzję. Ale ona sama ma ciężko finansowo i nie mam sumienia jej obarczać moimi problemami, złym wyborem, ostrzegała mnie przed ślubem.... Tak naprawdę to ona kocha mojego męża jak syna, bo wie że to człowiek z patologii, ale nie może patrzeć na to co wyprawia w stosunku do mnie i do dzieci. Moja mama to bardzo dobry, wrażliwy człowiek, w każdym próbuje znaleźć coś dobrego, szuka pozytywnych cech, wie jak mój mąż z drania zmienia się w kochającego męża, z dnia na dzień, z chwili na chwilę. Tylko ja już mam dość tej huśtawki, życia w strachu co panu mężowi danego dnia odbij!!! To jest takie trudne...