Pozbawiona chęci i apatyczna

Mam dopiero 25 lat, a już teraz wydaje mi się, że nic dobrego mnie nie spotka w życiu. Żyję z dnia na dzień, nie potrafię się za nic zabrać, nawet zorganizowanie sobie dnia przekracza moje możliwości. Wiem, że powinnam się podnieść i zacząć nad sobą pracować, ale czuję się zupełnie bezsilna wobec życia, problemów.

Faceta potrzebujesz.

Faceta i wielu innych rzeczy... Czuję potworny bezsens i nie wiem, jak na nowo odnaleźć w sobie siłę do podejmowania działań. Przede mną obrona pracy licencjackiej, muszę się więc zmobilizować.

Najgorsze jest to, że jeżeli teraz nie wezmę w garść potem będzie już tylko gorzej, a ja stracę kolejne szanse na udane i spełnione życie.

Tylko faceta. Inne problemy same wtedy znikną. Zwłaszcza ta apatia. Byle sensowny był.

Mnie bardziej od faceta brakuje miejsca w życiu. Mam 25 lat, dopiero kończę studia licencjackie i martwię się co będzie dalej z moim życiem. Jestem z wszystkim "opóźniona".

Z czym na przykład?

Ze studiami. Poszłam na studia w wieku 22 lat. Tymczasem moi znajomi już dawno są absolwentami. Dziwnie się czuję, że w tym wieku tak niewiele osiągnęłam.

A gdyby tak nie patrzeć na metrykę i uznać, że masz 22 lata jak typowy absolwent studiów licencjackich, to pewnie byś się nie przejmowała :) Ale ćwierćwiecze nakłania do podsumowania i człowiek widzi, że za mało pozytywów. Jesteś typową kafetarianką, zawsze to nie jakimś dziwadłem.

E tam! Też mi opóźnienie! Bardziej dojrzała jesteś. Więcej się nauczysz, więcej zrozumiesz. Życie to nie wyścig. Może unikniesz błędów, które oni popełniali?

Czuję się stara i przegrana. Nie wiem, jak stać się kimś innym i zmienić myślenie o sobie i świecie wokół.

A połowa twoich znajomych absolwentów zapewne ma problemy ze znalezieniem satysfakcjonującej pracy, siedzą z dziećmi na utrzymaniu męża lub rodziców i myślą sobie jak to fajnie byłoby znowu postudiować. Pewnie zanim poszłaś na studia to gdzieś pracowałaś?

facet raczej niewiele pomoże, a może jeszcze nieźle namieszać. czym się zajmujesz na co dzień? | obrona pracy to bułka z masłem, więc nie ma się czym przejmować. lepiej myśl o tym, co będziesz robić potem.

Niejeden chętnie by się zajął taką starą... :-)

Pracowałam, ale przy ulotkach i na taśmie w fabryce, więc nie wiem, czy to można w ogóle pracą nazwać. Teraz dorabiam jako copywriterka i rozdaję Metro.

Alicja - mam nadzieję. Na razie strasznie się stresuję. Boję się, czy skończę studia.

z tego wszystkiego najbardziej przyszłościowy jest copywriting. może spróbuj rozwijać się w tym kierunku :)

A dlaczego miałabyś nie skończyć?

a już tylko obrona ci została, czy coś jeszcze? | skończysz, naprawdę trudno przechlapać obronę ;) ja też panikowałam, w sumie przed każdym egzaminem jęczałam, że wylecę ze studiów, a potem dostawałam 4 lub 5 ;)

Nie myśl o tym co będziesz robiła dalej w życiu, chociaż przez chwilę żyj chwilą, wyjdź z koleżankami na imprezę, na zakupy cokolwiek. Zrób coś szalonego, o czym zawsze bardzo pragnęłaś. Życie nie kręci się tylko wokół szkoły, studiów, zawodzie, pracy. Są też przyjemności

tyska ma rację, czasem potrzebne są małe wakacje, zmiana fryzury czy inna banalna rzecz, która nas ucieszy, zrelaksuje i pozwoli spojrzeć na wszystko z dystansem. młoda jeszcze jesteś i całe życie (niestety :P) przed tobą ;)

Planuję doskonalić się w tej dziedzinie. Pisanie to jedna z niewielu umiejętności, jakie posiadam, więc chciałabym z tym związać swoją przyszłość. Pozostałe zajęcia to typowo studenckie prace dorywcze, za które zabierałam tylko po to, aby nieco dorobić. Próbowałam też w innych branżach, ale póki co gubi mnie nieśmiałość i brak odporności na stres. Czemu miałabym nie skończyć? Boję się, że źle napisałam swoją pracę i obleję obronę.

Bardzo ładnie piszesz. To rzadkie na tym forum. Jeśli równie starannie napisałaś pracę, wszystko będzie dobrze. Tylko nie stresuj się tak tą obroną! To tylko licencjat, a nie habilitacja. :-)

Jestem okropną pesymistką i mam tendencję do panikowania. Próbuję nad tym zapanować, ale mam z tym problem. Ciężko mi wyluzować. Tyskaa - tęsknię za takimi przyjemnościami, o jakich piszesz. Zawsze czułam ich niedostatek w swoim życiu. Na imprezach rzadko bywałam, nie mam dużo koleżanek, a z facetami... Wstyd pisać. Nigdy nie było żadnego w moim życiu.

Dziękuję za miłe słowo. Może nie będzie aż tak źle.

To, że w twoim życiu nie było faceta, to żaden powód do wstydu!!! Inne w twoim wieku są już często porządnie wymiętoszone. :-) Przez 10 facetów... I nadal samotne. Czy to naprawdę lepiej?