Dziwaczeję

Im jestem starsza, tym bardziej uciekam w samotność, w ciszę, odczuwam niechęć przed spotykaniem z ludźmi, spotkania z nimi mnie męczą i stresują. Stałam się straszną samotnicą i domatorką. Robię to, co do mnie należy, a potem uciekam w swój świat, który kreuję wg własnego uznania. Dziś ma do mnie przyjechać kumpela, pewnie pójdziemy na piwo, ale ani trochę mnie to nie cieszy. Co się ze mną dzieje?

Faceta też nie mam i nic się nie zapowiada, żebym miała, skoro ostatniego miałam pięć lat temu.

Czy ty masz jakikolwiek cel życia? Po co egzystować z dnia na dzień dziewczyno po co żyjesz? znajdz to cos dla czego bedzie warto!

Mam cele, do których dążę. Nie spędzam tego czasu biernie. Uczę się języków, uczę się gotować, maluję, piszę, oglądam ciekawe filmy, czytam dobrą literaturę, szyję. Lubię też czasem wyjść z domu, np. do kina, do muzeum, pojechać do jakiegoś ciekawego miejsca. Tyle, że przeważnie sama. Koleżanki mają o to pretensje i twierdzą, że się izoluję od innych.

Kurcze, nie wiem co robić. :(

Wiem co to znaczy. Też tak miałem. Znajomi dzwonili, wyciągali mnie na piwo itd a mnie się najnormalniej w świecie nie chciało, wogóle nie miałem ochoty. Uznawałem że nie są mi potrzebni do szczęścia bo nauczyłem się samotności :-/ Przemogłem się parę razy a za którymś razem podczas takiego wypadu poznałem moją dziewczynę, obecnie moje Kochanie i świat stał się inny. Głowa do góry, będzie dobrze :-)

Skoro masz cele i lubisz to co robisz to czemu uważasz że się izolujesz? Czasem samotność jest dobra , ale na zewnątrz mimowolnie spotykasz się z ludźmi i czasem rozmawiasz. Nie siedzisz zamknięta sama w domu i z nikim nie rozmawiasz. Po prostu są ludzie którzy kochają wychodzić i są tzw. domatorzy (np. mój brat) ale on spotkał w pewnym momencie dziewczynę taką jak on i razem się "izolują". A wyjść czasem do ludzi trzeba trzeba się zmusić zawsze może być fajnie:) Może to ty zaproś gdzieś swoich znajomych czasami zobaczysz że zmienią podejście.

Mnie też się nie chce z nikim spotykać teraz. We wtorek co prawda byłam z kumpelą na kawie, było przemiło i powinnam się przekonać, ale potrzeba ciszy i swobody wygrywa z wszystkim innym. Przypuszczam, że właśnie z tego powodu nie mam chłopaka, bo poza pracą i uczelnią wychodzę z domu strasznie rzadko. Teraz, gdy załatwiłam sobie pracę w domu moje kontakty ze światem zewnętrznym jeszcze bardziej zmalały. Tylko w weekendy wyjeżdżam w niedaleko położone góry, gdy jedynie tam czuję się szczęśliwa.

Wiesz co, mnie akurat takie życie odpowiada i dobrze czuję się sama ze sobą. Nie potrzebuję ludzi, aby się realizować. Mam dużo zainteresowań i praktycznie nigdy nie narzekam na nudę. Problem w tym, że czuję presję ze strony otoczenia. Rodzice i znajomi ciągle się mnie czepiają. Że tylko siedzę w domu, że nie daję innym siebie poznać itp. To sprawia, że zaczynam się zastanawiać, czy oni przypadkiem nie mają racji.

No trochę mają..ale faceta musisz poznać podobnego do siebie chyba:) Zresztą rób tak żebyś się czuła szczęśliwa po prostu:)

Pytanie - gdzie takiego znaleźć?