Rodzina Zaprzyjaźniona

Mam pytanie, co myslicie o takiej formie pomocy dzieciom?

podnosze

właśnie coś wczoraj takiego czytałam tu i powiem szczerze,że się zainteresowałam :-) Nie wiem jak to kiedyś wygląda i w mojej okolicy nie ma żadnego domu dziecka, ale jak sama byłam dzieckiem to z siostrą chodziłyśmy do domu dziecka i pomagałyśmy przy najmłodszych dzieciach ;-) Nie wiem czy w tych czasach w ogóle coś takiego by przeszło ;P A My jako 13 i 10 latka normalnie bawiłyśmy się z grupką dzieci, pomagałyśmy karmić, zabierałyśmy je do domu,żeby się z nami bawiły, jadły, odprowadzaliśmy je wieczorem :D Teraz, jak jestem dorosła to z jednej strony chętnie bym się zaopiekowała w podobny sposób jakimś dzieckiem/rodzeństwem, ale z drugiej mam obawy, czy takie dziecko potem nie miałoby jakiejś traumy i nie robiło sobie nadziei, że ktoś miał go zabrać a nie zabrał (bo rozumiem,że to taka forma pomocy doraźnej?)

jak to TERAZ wygląda ;P tak to jest jak się gada z dzieckiem i pisze ;P

Co mysle? Hmm... z jednej strony to fajne bo pomagasz takiemu dziecku zapewniasz mu opieke dajesz milosc, ale z drugiej strony bierzesz dziecko tylko od swieta, nie na zawsze. Dziecko sie przywiazuje, a pozniej cierpi bo musi wracac do bidula. A co jak kiedys ci sie odwidzi i nie bedziesz juz chciala brac dziecka? Ono ma uczucia i cierpi wtedy. Z jednej strony fajnie z drugiej nie. Lepiej wziac na stale

No właśnie.....ja rozumiem ,że sa dobrzy ludzie którzy chca pomóc,ale nie jestem pewna ,czy forma jest dobra. Zaczełam czytać na ten temat i są bardzo skrajne opinie. Ja niestety myslę ,że to nie jest dobry sposób.

To musi być straszne dla dziecka ,które przywiązuje się do rodziny i które musi po jakimś czasie wrócić do domu dziecka,bo jego czas juz się skończył:(

Super idea, ale czy takie dziecko później nie tęskniłoby za mna? bo ja za nim chyba tak. Nie wiadomo jak to wszystko w praktyce by wygladało

Bo takim ludziom sie wydaje ze pomagaja a tak naprawde tylko szkodza. Fakt dziecko ma ta milosc ale tylko w weekendy. Albo brac na zawsze albo w ogole. Po co burzyc dziecku swiat skoro wiemy ze nie wezmiemy go na stale, a takie dziecko ma nadzieje i co jak kiedys zapyta CIOCIU MOGE ZOSTAC Z TOBA NA ZAWSZE? I co wtedy odpowiedziec skoro wiemy ze to niemozliwe?

Ja rozumiem starsze dzieci...przecież wyjeżdżają do szkoły ,do internatu a na święta,wakacje wracają do domu,ale małe dzieci? nie!

.

.

Jak byłam dzieckiem, to moi rodzice przyjęli 2 chłopaków, mniej więcej w wieku moich braci, wtedy mieli 12-17 lat (mam 3 starszych od siebie braci). Nie wiem czy funkcjonowało to na zasadzie Rodziny Zaprzyjaźnionej, bo nie wiem dokładnie jak to jest unormowane teraz i jak było kiedyś, ale u nas było tak: Chłopaki przychodzili do nas czasem popołudniami, czasem tylko w weekend. Jedliśmy razem obiady, chłopaki z moimi braćmi często wychodzili pograć w nogę czy kosza, czasem razem graliśmy w planszówki, albo nawet ze mną bawili się lalkami :) Czasem rodzice pomagali im w lekcjach, chodziliśmy na lody. Fajnie to wspominam, w sumie czułam się jakbym miała dodatkowe rodzeństwo :) Czasem nawet się z nimi tłukłam, tak samo jak z braćmi ;) Wydaje mi się, że faktycznie w przypadku starszych dzieci, takich jak "nasi" chłopcy którzy wtedy przychodzili, jest to latwiejsze, bo są bardziej świadome sytuacji w jakiej się znajdują, nie przywiązują się tak jak maluszki, łatwiej im pewne rzeczy wytłumaczyć. Generalnie kontakt utrzymujemy do dziś, teraz już sporadyczny, ale wiemy co u kogo słychać, ile mają dzieci, gdzie pracują, itd. Zycie im sie na szczeście poukładalo, swojego czasu tata nawet pomógł załatwić pracę jednemu z chłopaków. Jest to fajna opcja, ale trzeba ją dobrze przemyśleć, być stałym wsparciem dla dziecka, a nie za chwilę jednak "się odwidzi". Czasem nie warunków lokalowych, materialnych, by wziąć dziecko do siebie na stałe, jak pisze gość z 13:51, a w ten sposób można pokazać dziecku dobre wzorce, zapewnić mu lepszy rozwój, czasem nieco "lepsze" towarzystwo (nasi chłopcy klęli na potęgę, u nas musieli się pilnować, a w DD wiadomo jak to wygląda).