nie moge przestac myslec jestesmy oboje w malzenstwie czy to zwiazek bez szans

Zacznę od początku... Z mężem nie układało mi się od czasu, kiedy urodziłąm dziecko - nie dorósł do roli męża, przestał się starać, zaniedbał mnie... Robiłam wszystko, aby to naprawić, było mnóstwo powrotów i nic. Ostrzegałam go, że takim postępowaniem mnie straci na zawsze, nic sobie z tego nie zrobił. Potem zdałam sobie sprawę, że go już nie kocham i też nic sobie z tego nie zrobił. Odeszłam więc, wyprowadziłam się do mamy z dzieckiem. O tyle dobrze, że nie nie kłocimy sie o dziecko, nie chcemy by cierpiało. Po tym jak się wyprowadziłam poznałam mężczyznę, spotykaliśmy się, zawładnął moim światem... niestety nie powiedział mi prawdy, dowiedziałam się przez przypadek, że ma żonę i dziecko... powiedziałam mu o tym, wtedy się przyznał... Powiedziałam, by o mnie zapomniał, że powinniśmy się pożegnać i stało się, emocje nas poniosły kochaliśmy się... Zrozumiałam, że ja tak nie potrafię i zakończyłam temat, nie potrafiębyc nie fair... jak ułoży sobie życie, niech wtedy da mi znać, nie chce być powodem rozpadu jego małżeństwa, to ma być jego decyzja... i na tym stanęło... Czy ktoś z was miał podobną historię, czy dobrze zrobiłam? Wyparłam się uczucia dla bycia w pożądku... ale to strasznie boli...

dobrze zrobiłaś. Wiem że boli, ale olej go.

mialas tak samo?

może nie tak samo, ale ja byłam (jestem) dalej w małżeństwie. Myślę że nie warto.

czemu wszystko musi być takie skomplikowane ;/

jestem ciekawa czy jakiś facet miał podobnie i wybral ta inna?

dobrze zrobiłaś możesz sobie z prawie czystym sumieniem spojrzeć w twarz dla mnie to podstawa

no wlasnie, nie potrafiłam inaczej, żeby potem nie mieć do siebie pretensji ze jestem rozpadem czyjegoś związku. był seks, ale wiem ze to było cos więcej, jeśli ma szanse przetrwać to będzie wiedział czy jak postapic... może się łudzę i nie odejdzie od zony...?