samotna matka

Jestem samotna matka czteroletnich blizniakow. Ojciec dzieci odszedl od nas, gdy dzieci mialy niecaly rok. Stwierdzil, ze nie jest gotowy na bycie ojcem i nie chce zadnej odpowiedzialnosci. Bardzo to przezylam, bylam bliska depresji, szczegolnie, ze odszedl praktycznie z dnia na dzien, po 4 latach bycia razem. Gdyby nie pomoc rodziny, to nie wiem, czy bym dala rade psychicznie. W koncu wzielam sie w garsc, powiedzialam sobie, ze zycie toczy sie dalej, ze musze zyc dla moich kochanych dzieci, ktore teraz maja tylko mnie. Radze sobie bardzo dobrze, co zreszta czesto slysze od innych. Dzieci sa dla mnie calym swiatem, sa najwazniejsze, mam dobra prace. Od czasu rozstania z bylym nie bylam w zadnym zwiazku, nikogo nie szukam, choc jestem atrakcyjna, wyksztalcona kobieta, mam 31 lat. Nie szukam z kilku wzgledow - nie umialabym chyba juz zaufac nikomu oraz dlatego, ze balabym sie sytuacji, kiedy po jakims czasie ow mezczyzna by sie rozmysli, przeroslaby go sytuacja, zwiazek z kobieta, ktora ma dzieci. Balabym sie, ze moje dzieci sie do niego przywiaza, a on pozniej odejdzie tak, jak odszedl ich ojciec. Wiem, ze jako samotna matka mam marne szanse na ulozenie sobie zycia i pogodzilam sie z tym, mimo wszystko jestem szczesliwa i nie narzekam na swoj los. Boli mnie tylko, ze samotne matki prawie zawsze sa wrzucane sa do jednego worka przez opinie spoleczenstwa - jako puszczalskie panny, ktorych dziecko, dzieci sa owocem jednej nocy z przypadkowym facetem. Dlaczego tak jest? czy tak ciezko jest zrozumiec, ze czasem w zyciu tak bywa, ze osoba, z ktora sie bylo kilka lat okazala sie zwykla, egoistyczna kanalia? Przed moim bylym mialam tylko jednego mezczyzne, a po nim nikogo. Nikogo nie szukam i boli mnie, ze jako samotna matka przez wielu jestem uwazana za latwa kobiete :(