jestem w ciąży i chcę uciec za granicę

Hej dziewczyny, na wstępie zaznaczę, że to nie żadne prowo, tytuł taki a nie inny, ponieważ chciałam przyciągnąc uwagę i uzyskać odpowiedzi. Mam 21, studiuję. Trzy tygodnie temu okazało się, że jestem w ciąży z moim chłopakiem. Teraz jak to piszę, czuję się już prawie nieporuszona, ale gdy się dowiedziałam... Ech. Nie chciałam tego, byłam załamana, nadal jestem, ale pierwsze emocje już opadły. Nikt o tym nie wie. A ja za to nie wiem co mam począć, nie chcę tego dziecka, ale też nie wyobrażam sobie, że je usunę, to nieludzkie. Zwłaszcza, że zostałam wychowana w bardzo wierzącej rodzinie. I tu rodzi się problem. Moi rodzice są tak gorliwymi katolikami, że bez wątpienia wyrzekliby się mnie. Nie zniosłabym tego. Chłopakowi nadal nie powiedziałam, mimo iż bardzo go kocham, to jakoś sobie nie wyobrażam całej tej sytuacji. Nie zarabiam pieniędzy, rodzice łożyli na studia. I co teraz...? Boże, nie wiem co począć. W mojej głowie cały czas mam plan, by uciec po kryjomu do przyjaciółki w Anglii, tam coś załapać, jakąś robote poki bede w stanie, potem urodzić i stanąć na nogi. Wiem że to naiwny plan, ale chyba jedyny dla mnie w tej chwili. Nie zniosę tego wstydu w rodzinie, gdy się dowiedzą. A tak zniknęłabym po cichu. Tylko jak zrobić, żeby nikt nie wiedział gdzie nagle zniknęłam? Wiem, że to nierealne, predzej czy pozniej sie dowiedzą... Jaka byłam głupia i nierozważna :(

i ta przyjaciolka bedzie cie trzymac przez nastepnych pare miesiecy, i utrzymywac na poczatku? za jakies 2 miesiace brzuch bedzie juz widoczny, kto tu da tobie prace? a wiesz ze z praca teraz w UK cieniutko..zalamiesz sie, plan bez sensu, juz lepiej zamow sobie tabletki z womenweb czy cos takiego..

ja wiem, że istnieje coś takiego jak tabletki poronne... ale.. no właśnie, ale. boję się, że do końca życia będę miała wyrzuty sumienia. wiem, że plan głupi, bez sensu. ale teraz nie myślę do końca racjonalnie, wymyślam jakieś głupoty, żeby chociaż tliła się we mnie iskierka nadziei, że jakoś to będzie. a nie będzie, wiem o tym.

nie rozumiem dlaczego rodzice mieliby się ciebie wyrzec :(... to chore przecież, jesteś dorosłą kobietą i musisz być odpowiedzialna za swoje decyzje w końcu niedługo będziesz mamą. Porozmawiaj normalnie z rodzicami i chłopakiem, nikt Cię nie zostawi samą z tym, przecież takie rzeczy się zdarzają. Głowa do góry na pewno się ułoży:)

Dziękuję, że poważnie podchodzicie do tematu i staracie się pomóc. Ale widzicie, moi rodzice są specyficzni. Nie wyobrażam sobie, że im to oznajmiam. i jeszcze żeby tylko chodziło o nich. moi dziadkowie dostaną zawału, oni są z tych nadgorliwych słuchaczy radia maryja, gotowi mnie oskalpować za taki czyn :( teraz już wiem, co znaczy wyrażenie "mój świat się kompletnie zawalił".

ty tez jestes nieźle stuknieta, sądzac po tym co piszesz :o niedaleko pada jabłko od jabłoni :o

do autorki jeśli są tak nadgorliwymi katolikami to ich ZASRANYM(przepraszam za wyrażenie) obowiązkiem jest Ratowanie Życia Ludzkiego!!!!!!!!!!!!!! według chrzescijanskiej wiary kazde życie ale to każde jest DAREM!!!! A ty przestań sie ich tak bać bo się jeszcze pochorujesz. Nawet nie wiesz jaka bedzie ich reakcja, skąd od razu przypuszczasz ze Cie znienawidza?:( smutne jest to co piszesz