nie jestem szczęśliwa i nie wiem czy to wina moja czy mojego niby chłopaka

w skrócie powiem,że moje życie od zawsze było goownem - cale dziecinstwo, mlodosc i az do teraz nawet jak bywam u rodzicow to ciagle jestem swiadkiem jednego wielkiego goowna - malzenstwa, wieczne klotnie, awantury, mama ktora zamiast z godnoscią powiedziec, zamknij sie skuwrysynu, odchodze od ciebie gnoju to ciągle mwi "zmien sie czlowieku " i biadoli, ojciec ktory sie czepia o wszystko, awanturuje,rozkazuje, psychol, do tego dwie babcie - jedna hipokrytka, mowi mile rzeczy, ale byla chamska dla mojej mamy, mowi ,ze tata (jej syn) jest wspanialy itp.mimo iz mowimy jej ze jest okropny, nigdfy mi nie pomogla gdy byla potrzeba, druga babcia, pomagala ale za to wredna, mowi okrone rzeczy, tez wychowala moja mame w przeswiadczeniu,ze jest nic nie warta, mi tez ciagle od dziecinstwa mowila "popatrz na siebie" "jestes taka i owaka, zobacz jak wygladaja twoje kolezanki" "nikt cie nie lubi' - a to bylo jeszcze w czasach gdy bylam dzieckiem i mialam duzo kolezanek i nie mialam kompleksow. Potem pod ciężarem tego stalam sie inna, zamknelam sie w sobie i poczułam bezwartosciowa...chlopaka znalazlam pozno, pierwszy mnie rzucil, drugi mi rozkazywal i panoszyl sie - zupelnie jak moj ojciec - więc zostawiłam go, teraz spotkałam trzeciego, jest zupelnie inny, nawet jak sie klocimy to robimy to na spokojnie, bez wyzwisk, rozmawiamy, bez emocji, nie jest też zazdrosny, nie wiem czy on sie w ogole w to angażuje, ma dużą rodzinę i ma z nimi dobry kontakt, ja jestem samotna, na bocznym torze...chyba nie pasujemy do siebie, jak sądzicie? czy może wymyslam na siłę? czasem zdaje mi się,że zasługuje tylko na samotność albo na kogoś innego, kogos kto zrozumie mnie i wyciągnie dłoń, a on żyje swoim życiem, jemu jest fajnie, jest dobrze, ma rodzinę, ma dziewczynę...problemy przegada ze mną ale nie rozwiązują się...