Moje Zycie zakonczyło się w chwili gdy się urodziłam

Muszę się komuś wygadac...wiem że, to banalne ale jest mi strasznie źle jak wszystko duszę w sobie. Jestem dzieckiem znerwicowanej matki która nie stroni od alkoholu. Nie jest to taki problem że, zawala przez to pracę itp. Moim zdaniem jednak codzienne picie połówki z koleżanka, albo paru piw... to przesada. Ja byłam zawsze jej workiem treningowym. Kopanie w głowę, bicie miotłą po plecach, uderzenia w nos z pięści, ciąganie po korytarzu za włosy, przyduszanie,pas... tak mnie mama wychowywała do 10 roku życia. Sąsiedzi wszystko słyszeli. Nikt nigdy nie zareagował. Dodatkowo co noc kłótnie między rodzicami , moja mama ganiała mojego ojca z nożem po klatce. Jak pamiętam miałam może wtedy 5 lat. Biegłam bosa w piżamie za nimi , nie obchodziło ich co się dzieje ze mną... na szczęście na jednym z pięter sąsiadka mnie zabrała do siebie do domu. Pamiętam jak leżałam na kanapie u tej pani a ona mnie głaskała po głowie. Po jakimś czasie powiedziałam że wrócę już do domu. Jak wróciłam rodzice spali, nie zauważyli nawet że mnie nie było...Dostawałam za wszystko,za to że zachorowałam- bo ze mną są zawsze kłopoty, za to że tata nie wrócił na noc - bo mama musiała się wyładowac... Potem mama chyba stwierdziła że trzeba zmienic metody wychowawcze i zaczęło się plucie w twarz,rzucanie we mnie jakimiś ciężkimi przedmiotami, wyzywanie. Bardzo długo myślałam że jestem upośledzona,bo codziennie o tym słyszałam. Codziennie bicie ,wyzywanie,w dzień w nocy... Do dziś mam blizny na ustach, rękach..Nie potrafię samodzielnie podjąc decyzji. Wystarczy mała uwaga czyjaś i już zanoszę się płaczem chociaż nie chcę tego robic ... ale to jest silniejsze ode mnie. Nigdy nie będę miała dzieci , boję się że zgotuje im taki sam los jak mi matka. Do dziś się boję mojej matki, ona potrafi jednym słowem mnie zniszczyc.