mężczyźni

Jest mi smutno. Tak cholernie, przepotwornie smutno. Nie od wczoraj, nie od tygodnia - od miesięcy, lat. Jest we mnie istota o imieniu Smutek. Nie wiem skąd się wziął, ale wiem, że ciągle rośnie, rozwija się. Dzień, w którym nie płaczę jest wielką z nim wygraną. Nie ma konkretnego powodu - z nikim się nie pokłóciłam, nikt z moich bliskich nie umarł, na zewnątrz wyglądam na szczęśliwą dwudziestolatkę. Jednak kiedy przychodzę do domu, kładę się do łóżka i płaczę. Najchętniej bym z niego nie wychodziła. Mam znajomych, przyjaciółkę, która jest zawsze przy mnie, zawsze mnie wspiera, ufam jej całą sobą. Do tej pory myślałam, że ona mi wystarczy. Zawsze byłam niezależna, zaradna, silna. A od jakiegoś czasu czuję się coraz słabsza, coraz mniej pewna siebie. Czuję, że potrzebuję wsparcia, od silnego mężczyzny, który będzie moim kochankiem, ale przede wszystkim przyjacielem, który obejmie mnie silnym ramieniem. Chciałabym się zakochać, nawet nie znam tego uczucia. Nigdy nie przeżyłam nieszczęśliwej miłości, bo nigdy nie kochałam. Zaspokajam się tylko przelotnymi, zupełenie bezwartościowymi znajomościami, a chciałabym czegoś więcej, tylko brakuje osoby, z którą bym CHCIAŁA..

odstoisz swoje kolejce, bo wielu przed tobą pamiętaj - nie jesteś jedna jedyna na świecie trzeba chcieć dużo od życia, nie poprzestawać na małych rzeczach dla wygody nawet jak nie dostaniesz to będziesz dużo wyżej od tych szarych zjadaczy chleba i swojej codzienności żyjących w zakłamaniu bez miłości czekaj, bądź cierpliwa i wierz i jeszcze - Ty też kochaj bezinteresownie kogo popadnie, ćwicz się w tym, a nie tylko czekaj aż ktoś do Ciebie przyjdzie z wielką miłością powodzenia w zmaganiu się z życiem