Podejrzewam że mam BORDERLINE co robić

ciężko mi z tym, męczę się tak od 2 lat, sama nie wiem czy mam osobowość borderline czy może Chorobę afektywną dwubiegunową, czy jeszcze coś innego, mam miesiące kiedy nigdzie nie wychodzę, piję duże ilości alkoholu, nic nie robię, leżę w łóżku, zaniedbuję higienę, nie jem, potem powoli się 'zbieram' w sobie wychodzę z tego, ale zaczynam dbac nadmiernie o siebie, przeglądam się ciągle w lustrze, zwiększa mi się libido, ciągle myślę o sexie i mam ochotę robić to z każdym (ale się powstrzymuje), wydaję wszystkie pieniądze na pierdoły, nie myślę, że będzie mi brakować do końca miesiąca, czasem popijam też alkohol, czuję się lepsza od innych, jakbym była Bogiem, no i potem znów wpadam w dół, odwróciłam się od rodziny, mam brata, ale on nawet nie chce ze mną już rozmawiać, przyjaciół, coraz mniej ich mam.

ile masz lat?

25

mam to samo...w dodatku mam ciągle hustawki nastroju

alkoholizm

jak wpadam w ten dół na kilka miesięcy to prawie codziennie płaczę, czuję się beznadziejnie, wyrywam sobie włosy, albo szczypię się po rękach, a jak jestem w dobrym nastroju to dotykam swojego ciała, przytulam się sama do siebie i podniecam się, że jestems szczupła, czuję swoje kości biodrowe, zebra. Boję się ludzi, nie lubię ich, myślę, że każdy coś ode mnie chce, każdy mnie skrzywdzi.

co druga dziewczyna/kobieta to ma

czyli jest to normalne? bo zastanawiałam się czy nie pójść do psychiatry, ale się boję. A można sobie jakoś samemu z tym poradzić? Jest mi ciężko, jak patrzę w lustro to czasem nie poznaję siebie, boję się, że to nie ja, nie moje odbicie, widzę różnej grubości twarz, nigdy nie jest taka sama i nie wiem jak wyglądam tak naprawdę, nie wiem już co robić, męczy mnie to bardzo:(

?

Chłopa Ci trzeba i dzieciaka, a nie psychiatry. Kobieta jak nie urodzi do 25-tki to podem nieco fiksuje jeżeli oczywiście nie ma wypełnionego zycia pracą zawodową, studiami, karierą. Też sfiksuje tylko nieco później jak nie będzie rodziła, TAKA JEST BIOLOGIA i od tego nie uciekniesz

skończyłam studia, mam pracę, codziennie coś robię w domu, jakieś prace w ogrodzie, pomagam dziadkom w polu. Rodzina nie wie o moim problemie, nawet to, że jestem czasem pijana potrafię ukryć, albo też oni udają, że tego nie widzą (bo przecież czuć), mam problem z postrzeganiem siebie, to jest najgorsze, nie wiem jak wyglądam, jaka jest moja twarz, za każdym razem jest inna w lustrze:(

Tutaj są poradniki na temat alkoholizmu i borderline http://www.przemiana.otwarte24.pl/ Księgarnia Psychologiczna Przemiana Literatura uzależnień Poradniki dla osób uzależnionych i ich bliskich

Idż do lekarza, psychiatry, opowiedz mu o tym wszystkim co tutaj napisałaś, ratuj się.

A ja narzekam na hustawke nastrojów..;) idź do lekarza

stawiam na depresje maniakalna, czyli dwubiegunowa.

właśnie myślę, żeby pójśc do lekarza, ale boję się, że zbagatelizuje mój problem, albo mnie wyśmieje:(

nie sadze ze zbagatelizuje twoj problem, bo ty masz powazny problem!

lekarz Cie nie wyśmieje, on jest od tego zeby pomoc. Takich pacjentów ma tysiące, myślisz że bedzie analizował jakąś tam kowalską? Po wyjsciu z gabinetu juz nie bedzie o Tobie pamietal.

Dziewczyno!! Zglos się do lekarza czym prędzej i ratuj się jakmozna bo się wykończysz. To nie jest normalne zachowanie tobie trzeba pomoci to bardzo. Nie wstydz się lekarze na pewno ci pomoga bo sa od tego i maja takie przypadki wiec wiedza jak tobie ulzyc! Nie zwlekaj.

chyba masz rację, bo coraz bardziej się z tym męczę, mam różne myśli, ale miałam problemy ze snem i jak poszłam do lekarza rodzinnego to mnie wyśmiał i nic nie przepisał, dlatego trochę się obawiam. Najgorsze chyba to, że przez te moje zmiany (depresja - euforia) nie wiem kiedy jestem prawdziwa, co czuję tak naprawdę, co myślę, myślę jedno, robię drugie, wiem co właściwe, a i tak robie wszystko na odwrót, popełniam błędy ciągle te same i nie umiem wyciągać wniosków:(