Brakuje mi swobody w kontaktach z ludźmi

Jestem osobą bardzo nieśmiałą, małomówną, przebywając w towarzystwie innych odczuwam nie lada skrępowanie i siedzę jak sparaliżowana, a gdy już jestem zmuszona się odezwać, to często się zacinam, przejęzyczam i w tonie mojego głosu da się wyczuć lęk. Z tego powodu wypadam pewnie na głupkowatą, co powoduje, że izoluję się od innych i często zastanawiam się, czy do kogoś podejść. Tak jest od lat, mimo że ostatnio obracam się w znacznie bardziej przychylnym mi towarzystwie i teoretycznie powinnam czuć się akceptowana.

rzeczywiście jesteś przygłupem :D bez rozumnym ] boje sie ciebie jak ognia

Nie ma to jak używać czyjegoś nicka... Dobrze, że w porę się zaczerniłam. Pytanie do was: czy mogę to jakoś zmienić?

omijaj wroga!:Dto sie polepszy ja taka mam jak widze tylko jednego napastnika

Żeby był jakiś związek z tematyką tego forum, dodam, że z tego powodu nie mogę znaleźć chłopaka i nic nie wskazuje, żeby kiedykolwiek miało się to zmienić. :(

Proszę o jakieś rady.

ile lat

22.

Dam Ci rade kochana jak z tym walczyc, ja tak robie: Zawsze jak masz sytuacje trudna i boisz sie odezwac to pomysl - moj strach mnie blokuje, sprawia, ze staje sie niewidzialna, ze nie mowie, a jak mowie to wychodze na idiotke. Wylacze ten strach. A dlaczego go wylacze? Bo to bez sensu. UMRE. Kiedys umre. Nie mam nic do stracenia. NIC. Musze ZYC a nie wegetowac poki mam czas. W obliczu SMIERCI to wszystko jest nieistotne ten moj strach te rzekome osmieszenie. Jutro nikt nie bedzie pamietal. Jestem czlowiekiem - to swiadczy o mojej wartosci. Smierc - leze w trumnie, jako stara babcia z przezytym zyciem. W obliczu smierci nic nie jest wazne.

Wiem, że powinnam się tym aż tak bardzo nie przejmować, w końcu to tylko ludzie, ale nadal mam z tym problem. Boję się, że ktoś będzie się śmiał, że robię często pauzy, że stale się poprawiam i w rezultacie zostanę uznana za niezbyt inteligentną. Niemal od zawsze uchodziłam za osobę podejrzanie cichą, milczącą. Często z tego powodu czułam się niewidzialna dla innych i jest tak i teraz, gdyż często robię za tło dla bardziej wygadanej koleżanki.

Nie ukrywam, że odczuwam strach przed ludźmi, mimo tego że tęsknię za ich towarzystwem. Właściwie poza najbliższym gronem przyjaciół i rodziny niemal wszędzie odczuwam potworne skrępowanie. Niektóre osoby to dostrzegają i pytają czemu jestem taka zdenerwowana, smutna itp.