Jestem singielką i dobrze mi z tym

hm. to, że sie kogoś kocha nie sprawia, że się nagle lubi wszystko i chce tego co ta osoba. więc trzeba się naginać, w sprawach ważnych (moja intymność pogwałcona w czasie niechcianego seksu jest dla mnie ważna), ludzie w związkach nazywają to naginanie dojrzałością. ja akurat nie mam porównania, nigdy w związku nie byłam, więc mogę być tylko szczęśliwą albo nieszczęśliwą singielką, wybór należy do mnie;)

Nie dołektotalny, ja jestem po 30tce i ja znam kobitki, które tez skończyły 3 dychy i korzystają z tego typu opcji...

Dokładnie, Błękitna Orchideo. Jeżeli człowiek ma pasje, prowadzi interesujące życie, spotyka się z ludźmi, którzy mogą go w jakiś sposób zaciekawić, to bycie singlem nie jest aż takie złe. Trzeba tylko zainwestować w swój rozwój, a to nie każdy, niestety, potrafi.

Taak, to prawda, rozwój...Ja jestem sama od kilku m-cy i przyzwyczajam się do samotnego mieszkania (+ pies więc może nie tak całkiem:) ). Wrócił uśmiech na moją twarz, i zaczynam się cieszyć z tego, na co wcześniej zazwyczaj nie miałam czasu...:)

Broken, ja chyba tez seksu nie potrzebuje, a przynajmniej nie umieram, ze go nie mam. Wiec chyba nie nadaje sie do zwiazku, bo wg kafe powinnam umierac z tego powodu, puszczac sie itd. No tak, przeciez dla facetow seks to nr1 z tego co czytam i slysze od znajomych, raz dziennie najlepiej. Ale ja sie o tym nie przekonam, mnie sie prawie nikt nie podoba.

"A z czasem znajdzie się i II połówka." x Jak nie znalazła się wcześniej to i nie znajdzie się później. Albo w najlepszym razie będzie mocno sfatygowana. Na zasadzie jak się nie ma co się lubi to sie lubi co się ma.

Żeby stworzyć coś sensownego z drugą osobą, należy najpierw samemu uporządkować swoje życie, a nie zakładać, że pojawienie partnera zaowocuje wyciągnięciem z dołku i nagłym uszczęśliwieniem. Ja wolę dany mi czas wykorzystać na coś, co zaprocentuje w przyszłości, a nie na wieczne użalanie i pytania "dlaczego jestem sama?"

Błękitna, a;e te kobiety pewnie maja mezow? :) tzn dobrze ze korzystaja, bardzo dobrze, tylko chodzi mi o to, ze kurcze, ludzie sa juz tak na powaznie zajeci wlasnie mniej wiecej od 24 r.ż. i potem nawet jak sie nowe osoby spotyka, to co z tego.

A ja mieszkam sam, mam wiele zainteresowań i pasji. Jest gdzie wyjść i co robić, a i tak w pewnym momencie się po prostu nie chce i nie sprawia to radochy. Chciałbym z kimś się dzielić tym wszystkim. Na pewno ma na to wpływ wiek i doświadczenie życiowe. Inaczej się "śpiewa" nawet w wieku 25 lat a inaczej kilka lat później. To jest moje zdanie.

Annabelle, alez ty bredzisz dziewczyno! za kilka lat będziesz miała w totalnej d***e całą tę zakichaną karierę i ten pieprzony rozwój. Będziesz ryczała z samotności. I rzucała się na każda istotę z fiutem w gaciach.

gość, ja myślę, że to zazwyczaj przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie...I nie zamierzam się teraz zamartwieć, kiedy albo czy ON się pojawi...Zresztą niedawno gdzieś przeczytałam, że uśmiech jest najlepszym makijażem kobiety...I jest w tym wiele prawdy, uśmiechnięte kobiety na pewno łatwiej zawierają znajomości, optymistyczniej patrzą na świat...

Annabelle wie co mówi...popieram ją:)

Człowieku, ja już napisałam wyraźnie, że tak się czuję aktualnie i zobaczymy, co się wydarzy, a Ty swoje... Wyobraź sobie, że dopiero co wyszłam z depresji i odbudowuję swoje życie, więc też póki co skupiam się na sobie.

W sumie przez to ze jestem samotna, to nawet mi sie nie chce z kolezankami spotykac, bo wiem, ze one beda opowiadac o swoim super zyciu i mnei pocieszac, czuje sie wtedy od nich gorsza.

Samotnością chcesz wyleczyć depresję?! Powodzenia!

AnnabellLee___, chcialabym jeszcze kiedys myslec o zyciu tak jak Ty teraz :) Moze tak bedzie...

Poza tym takie argumenty, że nikt nie będzie się mną miał zaopiekować na starość, do mnie nie przemawiają, sorry. O ile faceta biorę pod uwagę, to dzieci niekoniecznie.

cóż, z drugiej strony to właśnie seks albo dzieci motywują człowieka do wchodzenia w związki. moze to kwestia libido, że się nie chce związków. nie rozumiem takiego nastawienia "będziesz żałowała". ja nigdy niczego nie żałuję, każdy okres w życiu jest inny. żałować mozna tylko tego, że się do czegoś dążyło a nie osiągnęło. nie rozumiem żałowania wstecz. kiedyś byłam inną osobą, jestem inną osobą, a będę kimś jeszcze innym. nie rozumiem wychodzenia za mąż, bo jak będę stara to coś. spełnia się przecież bieżące potrzeby.

A Ty miałeś kiedykolwiek depresję? Ja nikogo nie oceniam i Ty też tego nie rób. I nie chodzi tu o samotność tylko o taki sposób patrzenia na siebie i na swoją sytuację, aby móc znaleźć w tym cos dla siebie, pewne korzyści które z tego płyną...Akceptację siebie...

Przy twojej głupocie Himalaje to pryszcz.

Mam pytanie do tych szczęśliwych singli. Naprawdę takie fajne są np. samotne wycieczki? Nie mówię tu o jakichś jednorazowych wypadach w celu odstresowania się, wiadomo, każdy potrzebuje czasem się zresetować ale o takie dłuższe wyjazdy, gdzieś na urlop czy do jakiegoś miejsca? Naprawdę was to cieszy? :)

A korzyści z samotności, albo raczej z bycia singlem (które niekoniecznie jest tożsame z samotnością) może być wiele. Bycie singlem wielu osobom kojarzy się ze zgorzkniała kobieta siedząca w domu z kotem i chodzącą w starym rozciągniętym swetrze...POMYŁKA!!! ::)

mnie nie cieszy, chciałabym jechać ze znajomymi, ale ich nie mam:( ja się sama boję, ale jakbym była przypakowanym uzbrojonym facetem tobym się nie bała:D cudownie zwiedzać co się chce, robić co się chce i kiedy. bez awantur

No gość, mówimy o depresji...Masz pojęcie jakiekolwiek na ten temat? Nie sądzę...

Ja sie podpisuje pod tym co broken napisala z tymi wyjazdami.

Nie jestem samotna - mam przyjaciół, rodzinę. Mogłabym robić ze swego singielstwa tragedię, ale po co. Ludzie mają gorsze problemy. Trzeba najpierw poradzić sobie samemu z problemami, a dopiero później rozważać ewentualnie związek. W innym wypadku istnieje ryzyko bycia wampirem emocjonalnym.

depresję leczy się lekami, albo/i terapią, albo/i pracą, zajęciem jakąś systematycznością.

A do mężczyzny, wiesz, ja wolałabym pójść z bliską osoba np. do kina, albo pojechać na wycieczkę, ale jeśli takiej osoby nie ma, to mam w ogóle do kina nie chodzić? Albo mam zalewać się łzami w domu, że np. na Krym nie mogę pojechać, mimo że marzę o tym? I co, to będzie ok?

Leki też, ale ja myślę, że mnóstwo tego typu schorzeń ma podłoże gdzies w psychice, w widzeniu siebie. I myślę, że na każdej terapii przede wszystkim to się koryguje.

Gość - nie mam zamiaru z Tobą więcej dyskutować. Zajmij się swoim związkiem i nie wtrącaj się do rozmowy, bo Twoje krótkie wtrącenia nic nie wnoszą do tematu. Mężczyzna - jeżdżę na długie wycieczki i nie jest źle. Czasem może tęsknię za drugim człowiekiem, ale wiem, że najpierw muszę poradzić sobie sama. Dlatego też szukam tych pozytywnych aspektów.