mam wszystko i nie mam nic

rozwodzę się ,sprawy życiowe. Poznałam faceta,on jakby ..rzuca mi płatki róż pod nogi,jest kochany,pomaga we wszystkich sprawach jakie mnie męczą.Niestety mam dołki ze względu na długie trwanie rozwodu,niestety to już 1.5 roku i końca nie widać,eks wynajął adwokata,który przedłuża sprawę ile się da,sprawa jest dla niego przegrana,ale zapowiedział,że stać go i chętnie się zabawi mną i moim życiem (jego słowa).Te dołki powodują,że jestem jakby obca dla tego faceta,który jest -myslę-że tym kimś,mam humory ,boję się,że on nie poczeka aż dostanę rozwód,choć zapewnia mnie ,że chce być przy mnie i na każdym kroku mi to udowadnia. Mam dziecko-lat 12 i o to się rozbija rozwód,ojciec wiele razy mówił ,że nie zalezy mu,ale w sądzie zasłania się miłością do niej (córka),i to wpływa na ciągłe przedłużanie rozpraw.Tak piszę,chciałam to wyrzucić z siebie

to masz przechlapane, że ludzie nie potrafią się z godnością rozstać tylko utrudniają życie jeden drugiemu do końca, ile się da

boję się,że to co robi "mąż" odbije się na moim postrzeganiu owego faceta,ogólnie będzie: samiec twój wróg :(

rozwod dwojga dorostych ludzi nie powinien w zaden sposob odbic sie na dziecku

mnie to mówisz?ja to wiem,nie mam nic przeciwko kontaktom córki z ojcem,ale on ją kocha tylko gdy potrzeba tego do rozwodu

co nie zmienia faktu,że powoli chyba tracę tego ..którego chciałabym mieć koło siebie,on nie mówi tego ,ale mam wrażenie,że te moje kłopoty i humory go odstraszą