czy wstydzicie się niepełnosprawności swojego dziecka pytajnik

jako, że można tutaj wypowiedzieć się anonimowo to postanowiłam zadać takie pytanie, gdyż spotykam wiele mam, które wstydzą się i nie chcą rozmawiać o niepełnosprawności swoich dzieci, nieco mnie dziwi takie ukrywanie przed światem faktów, zwłaszcza że mówiąc głośno być może inni mogliby im pomóc, niekoniecznie materialnie, przypomina mi się problem mówienia o bezpłodności, kiedy również kobiety ukrywają fakt, że starają się o dziecko ale coś tam nie wychodzi z różnych przyczyn i zamiast powiedzieć otwarcie że leczę się, czy mam problem z zajściem to wymijająco pytane o dzieci mówią coś w stylu jeszcze nie czas, nie myślę o dziecku itd..

Nie wszyscy są na porządku dziennym z kalectwem swojego dziecka. Dziecko to skarb dla każdego rodzica i każdy chce być z dziecka dumnym a jak wiadomo są pewne normy założone przez lakarzy, naturę, społeczeństwo więc każdy odchył jest bolesny dla rodzica, budzi żal, złość i frustrację i niestety ale mówienie o tym nie każdemu przynosi ulgę, wręcz przypomina o tym co niewygodne na codzień. Tacy ludzie zmagają się z wieloma problemami dnia codziennego, zupełnie inaczej wyglądającego niż u rodziców zdrowych dzieci. Każdy też chce czuć się normalnie , być akceptowanym wśród innych a skoro w naszym społeczeństwie jest tyle osób które wyzywają chore dzieci od opóźnionych, debili itp to jak tu się otworzyć i na luzie rozmawiać o nieszczęściu? Są specjalne grupy gdzie tacy rodzice znajdą zrozumienie i pewnie prędzej tam uderzą niż do przeciętnego Kowalskiego czy tymbardziej o zgrozo na kafe.

bo w Polsce ludzie opierają swoje szczęcie na opinii innych, co powie otoczene znajomi, rodzina a tak niestety jest że Polscy naród zakompleksiony żeby dodać sobie wartości i poczuć sie przez chwilke lepiej uwielbiają plotkować, mówić złerzeczy o innych i zajomwac się życiem innych, pewnie dlatego wiele się ukrywa bo ............język lata jak łopata.................

no rozumiem, to w sytuacji kiedy niepełnosprawności nie widać, ale gdy jest ona widoczna i tuszować mówiąc że nie jest jak jest to dla mnie strasznie dziwne

może sami chcieliby w ten sposob "odczarowac" rzeczywistosc... nie sadze by to byl wstyd.... sama jestem niepelnosprawna... i kiedys ktos mnie zapytal(co dziwne baaardzo wyksztalcona osoba- pedagog) czy moj chlopak nie wstydzi sie mojej niepelnosprawosci... szczerze mowiac byl topierwszy moment w ktorym ktos zasugerowal ze moze byc to powodem do wstydu. a czemu nie lubia o tym mowic? poprostu:) to dla nich ciezki temat i dlaczego dla czyjejs wiadomosci maja rozmawiac:) tak samo z nieplodnoscia... zaden wstyd ale" ciezki orzech do zgryzienia" dla kobiety inie ma ochoty na litosc czy jakies rozmowy na ten temat

Gosc z 12.06 ma 100 procent racji, niestety. Polacy zyja na pokaz i wyznacznikim szczescia i powodzenia w zyciu jest opinia jaka inni o nich maja... choc ja osobiscie nie potrafie zrozumiec dlaczego dla tak wielu osob opinia innych jest az tak wazna ???

Teraz wszyscy robią usg pod kątem wad genetycznych, pojawiają się na kafe wątki "czy byś jakby co usunęła" i wiele pisze, że tak. Może ludzie piętnują tych, co zgodzili się mieć takie dziecko. Dla mnie matka świadomie rodząca chore dziecko jest niepojęta w swym oddaniu i poświęceniu. Nie chcę wiedzieć jakbym sama postąpiła, ale dla mnie to WIELKIE. Nie wiem o jakiej niepelnosprawnosci tu piszemy, ja wtracilam tylko o genetycznych.