Jak podnieśliście się z popiołów Wasze historie

Mam ostatnimi czasy straszny dołek. Nic się nie zgadza. Mam wrażenie, że utknęłam, i że już zawsze będzie właśnie TAK. Ale jeśli się obejrzeć, to wokół jest mnóstwo ludzi, którzy wpadali w najgorsze możliwe życiowe tarapaty i podnosili się, i żyli dłuuuugo i szczęśliwie. Jeśli i wśród nas są takie przypadki - opowiedzcie, napiszcie. Przyda się takim jak ja - totalnie zwątpionym.

Moja historia:Zaszłam w ciąże z chłopakiem z którym byłam kilka lat,zostawił mnie kiedy byłam w trzecim msc ciąży.Zostalam całkiem sama ale z pomocą przyjaciół i rodziny dałam sobie radę.Urodzilam śliczna córkę,z ojcem dziecka kontaktu brak prawa ma odebrane,płaci alimenty ma nowa rodzine.Ja Ulozylam sobie zycie.

Zmarli mi oboje rodzice w wypadku. Akurat byłam w ciąży - poroniłam. Kilka miesięcy potem odszedł mąż - nie mógł znieść mojej żałoby po rodzicach i dziecku. Chciał żyć, a ja umierałam. Pewnego dnia, dwa lata po odejściu męża, czwartej ważnej osoby w moim życiu, wstałam rano. Z kacem, jak zawsze od dwóch lat. Przepalona. Zapaliłam papierosa i zwymiotowałam. Zgasiłam go. Nie wiem co się stało. Poszłam na spacer. Chodziłam bez przerwy pewnie z 5-6 godzin. Wróciłam do domu - zrobiłam porządek. Wyrzuciłam alkohol, puste butelki, papierosy. Przez kolejne dni dużo spacerowałam. I myslałam, myślałam. Doszłam do wniosku, ze ani moi rodzice, ani nienarodzone dziecko nie chcieliby widziec, co sie ze mna dzieje. Mąż nie wytrzymał. Miał prawo. Dałam mu je wreszcie. Zaczęłam powoli: znalezienie pracy, odnowienie kontaktów. Dzisiaj jestem w nowym związku. Nadal dość smutna, ale jednak inna. Doceniająca każdy dzień i gest innego człowieka.

Zmarli mi oboje rodzice w wypadku. Akurat byłam w ciąży - poroniłam. Kilka miesięcy potem odszedł mąż - nie mógł znieść mojej żałoby po rodzicach i dziecku. Chciał żyć, a ja umierałam. Pewnego dnia, dwa lata po odejściu męża, czwartej ważnej osoby w moim życiu, wstałam rano. Z kacem, jak zawsze od dwóch lat. Przepalona. Zapaliłam papierosa i zwymiotowałam. Zgasiłam go. Nie wiem co się stało. Poszłam na spacer. Chodziłam bez przerwy pewnie z 5-6 godzin. Wróciłam do domu - zrobiłam porządek. Wyrzuciłam alkohol, puste butelki, papierosy. Przez kolejne dni dużo spacerowałam. I myslałam, myślałam. Doszłam do wniosku, ze ani moi rodzice, ani nienarodzone dziecko nie chcieliby widziec, co sie ze mna dzieje. Mąż nie wytrzymał. Miał prawo. Dałam mu je wreszcie. Zaczęłam powoli: znalezienie pracy, odnowienie kontaktów. Dzisiaj jestem w nowym związku. Nadal dość smutna, ale jednak inna. Doceniająca każdy dzień i gest innego człowieka.

Noł dżob noł many a jednak żyję :)

faceci, którzy was zostawili - Ciebie w ciąży a Ciebie w żałobie to nic nie warte gnojki, oby im się życie pochrzaniło!!! przykre...ja już też nikomu nie ufam a zwlaszcza facetom, mam obsesje na punkcie,że facet zostawi mnie w ciązy więc nigdy w nią chyba nie zajdę :(

Nie myśl tak. Jest mnóstwo mądrych mężczyzn. Tylko trzeba umieć ich docenić - nie zawsze ten przystojny i elokwentny będzie właściwym wyborem. Owszem, z zewnątrz może będziecie wyglądać ładnie, ale to Twoje życie - nie innych. Bierz tego, z którym Ty czujesz się dobrze. I nie bój się :)

ja z zadnym nie czuje sie dobrze,kazdego o cos podejrzewam...i takie przekonanie,ze ktorego faceta nie wybiore to i tak bedzie zle, bedzie mni obrazal w przyszlosci i traktowal jak moj ojciec matke :(

A spróbuj zrobić eksperyment. Pomyśl sobie, spotykając naprawdę fajnego faceta, że tym razem dajesz sobie wolne od myśli, luz. I po prostu bądź i pozwól mu być. Hm?

Errata: zawsze będziesz mogła wrócić do starego sposobu myslenia ;)