czuje się jak ubezwłasnowolniona

nie mam pracy, dobrze, że mam co jeść. Zawsze robiłam co mi kazali, najpierw w domu (jakikolwiek sprzeciw był łamany przez rodziców: ojca, o ile się pojawił, przez matkę, która była stale na prochach na odchudzanie i depresję). W pracy powielałam ten schemat - nawet jak się nade mną znęcano to siedziałam tam,aż mnie zwolniono. Na dziecko jestem za stara (na szczęście), nikogo nie mam. Gdy ktoś się mną zainteresował to nie podejmowałam tematu, bo też uważałam, że to będzie klęska:( Lekarze potrafią tylko przepisać psychotropy. Pomogłam odchować dziecko w rodzinie, i to wtedy gdy był ostatni moment na ułożenie sobie życia. Gdybym chociaż miała pracę....