Nie wyszłam z domu od pół roku FOBIA SPOŁECZNA

Cześć, nie wyszłam z domu od 6 miesięcy, mam 21 lat i mam fobię społeczną, nie ma przyjaciół, jestem dziwakiem :( ktoś też tak ma?

ja, ale ja niestety z domu wychodzić muszę, bo inaczej zdechłabym z głodu, więc jestem w trochę lepszej sytuacji.

ja mieszkam z rodzicami, też nie wychodzę, mija już 3 miesiące jak nie wyszłam, boję się nawet wyjść z psem, czy do sklepu :(

fobią fobią, też ją mam ale na spacer z psem do lasu wychodzę. no ale ja mieszkam z dala od ludzi a Ty chyba możesz wyjść wieczorkiem skoro nie masz odwagi w dzień a zakupy rób w supermarketach, tam nie trzeba się odzywać ani o nic pytać

Wychoc rano jak jest ciemno, wrwcaj jak sie widni, moze z czasem sie przyzwyczaisz do ludzi. Mialem tak ele mie puscilo, staram sie unikac ludzi ale niezawsze sie da . Siedzenie w domu poteguje to uczucie. Rower masz ,wykorzstaj go

najlepsza rada to zapisać się do psychologa na wizytę albo od razu do psychiatry po leki, brałam kiedyś afobam i czułam się fantastycznie, to samo miałam po xanaxsie, ale te leki tylko na receptę i nie można brać ich zbyt długo bo uzależniają

ja nie wychodze od 3 lat baa nawet ze swojego wyra nie wychodze :(

jak to? nawet do łazienki, nosisz pampersy?

nie wychodzę z mieszkania nigdzie, do toalety chodzę, rodzice mama mi kupuje :(

Tez tak mam ,boje sie wychodzic bo mi sie zdaje ze kazdy na mnie patrzy.Czasami w nocy na spacer wychodze.Przez to stalam sie alkocholiczka,bo tylko po alko jakos rozmawiam z ludzmi i przestaje sie bac.Ale na kacu tylko fobia mi sie poglebia.Chyba jakies leki by sie przydaly albo cos.Najgorsza jazda autobusem albo tramwajem brrrrr

no a w co myślisz że na wyro ?

Musicie sie leczyc

mnie sie nie da :(

up

a od czego tak macie? Boja np. mam problem z pracą, praca i relacje w niej mnie wykończyły

pracujesz jako? to moze masz nie fobie ale nerwice

pracowałam jak szeregowy pracownik w księgowości

po prostu zawsze byłam cicha, skupiałam się na wykonywaniu pracy. I nie radzę sobie z chamstwem dookoła, z obmawianiem, z zaczepkami. Po prostu nie reaguję na to, plotki się rozwijają, trafiam w określone układy na krótkie umowy. Potem mnie zwalniają, jak już zrobię swoje. I często jest tak, że kierownictwo w danym miejscu kosztem tej nowej osoby, ostentacyjnego nie słuchania jej, wchodzenia w słowo pokazuje tym zasiedziałym pracownikom jak mają dobrze. O zarobkach nie piszę, bo wiadomo jako nowa zawsze mam najmniejsze, tylko że trafiam zawsze w jakieś g..., że jestem kozłem ofiarnym... Nawet relacje są takie, że starym pracownikom często ostentacyjnie poświęca się łaskawą uwagę a mnie się niszczy nawet czasem jak stonkę (jak szukają kogoś do robienia machlojek). Już nawet tak było, że tak mnie niszczyła kierowniczka, że dziewczyny, które najpierw myślały, że ja jestem jej protegowaną mnie pocieszały i współczuły mi, bo to było widać, jak się nade mną znęcają

ehh ludzie sa okrutni:(

ja już nawet nie wiem czy ja jestem taka słaba fizycznie czy od czego, ale dla mnie wyjście z domu za pracą to jest dramat taką mam wydolność.

Powiedzcie mi, co mówią wasi rodziceo tej fobii? Pozwalają wam tak siedziec w domu/ Nie pracowac, nic nie robic?

ja byłam w domu karcona za każde niepowodzenie w życiu. Dopiero jak przestałam po kolejnych utratach pracy wstawać z łóżka, bo nie mialam siły to trochę mniej mnie karcono. Mój lekarz chciał mi dać skierowania do szpitala, ale moja mama jest chora i ja nie chciałam

Bardzo Wam współczuje, mi pomaga wiara, modlitwa i zaufanie Jezusowi, pozytywne myślenie nawet na siłę, książki Beaty Pawlikowskiej, np. seria "W dżungli..." i jej inne takie poradniki jak pracować nad sobą, że trzeba być swoim przyjacielem, umieć wybaczać sobie i innym, polecam jej stronę na fejsie i jej internetową. Walczcie o siebie, są osoby, które z tego wyszły, dużo to pracy nad sobą, ale warto Mi akurat psycholog nie pomógł, ale wiem, że innym to pomaga.

autorko, też tak mam. tyle, że przez jeszcze dłuższy okres czasu nie wychodzę...

up

Ja miałam i im dłużej nie wychodziłam z domu tym mi potem było ciężej myślałam, że wszyscy na mnie patrzą i się ze mnie śmieją, a jak słyszałam śmiech za plecami to w ogóle kuliłam się sobie i chciałam się zapaźć pod ziemie. Kumpela mnie siłą zaciągneła do psychiatry w Gdyni www.czpgdynia.pl .I tobie też radzę poszukać szybko pomocy inaczej przej***sz sobie prace i przyjaciół tak jak ja zrobiłam, a wtedy jest jeszcze trudniej.

Pod dwóch dniach dostajesz szału :D

koorwa