Całe życie to ja muszę walczyć o ludzi

To ja muszę proponować ludziom spotkania, to ja muszę się starać, to ja muszę inicjować kontakt, to ja muszę podtrzymywać kontakty...Zawsze tylko mnie na kimś zależy i zawsze to ja muszę walczyć o kogoś miłość, szacunek, przyjaźń, akceptację. Ludzie stale mnie mają w d***e.

Dlaczego tak jest?

Widzę, że i tutaj mnie olewacie... Dzięki.

To ciesz się przynajmniej że twoja inicjatywa coś daje. Ja inicjuje i tak mnie wszyscy mają głęboko.

walcz o nas tez,bysmy tu pisali...........:D

No właśnie niewiele daje. Dążę do kontaktu, jestem otwarta i ciepła, ale gdy widzę, że ktoś szuka wymówek i mnie olewa, staję się bezradna. Co takiego zrobiłam, że będąc życzliwą, przyjacielską osobą pozostaję stale samotna?

Miej wyje.bane. Twoje inicjacje o d**ę rozbić, i tak się dowiesz czegoś złego na swój temat od tych, na których ci taaak zależy gdy ci się noga podwinie. Szkoda zachodu, niech o ciebie walczą.

Za bardzo się starasz itp. Nie martw się, nie masz towarzystwa i akceptacji w jednym miejscu to znajdziesz w innym.

Walczę, bo gdy byłam młodsza ojciec zarzucał mi, że jestem zbyt zamknięta w sobie i mało towarzyska. Postanowiłam to zmienić. Zaczęłam walczyć o ludzi. Zapraszałam w różne miejsca, proponowałam wyjścia tutaj i tam, pocieszałam itp. I co z tego mam? Studia się skończyły, ludzie zajęli się swoim życiem i mają mnie gdzieś. Nigdy nie spotkałam kogoś, kto zawalczyłby o mnie tak jak ja o kogoś. :(

wszyscy jestesmy samotni,tylko niektorzy probuja to ukryc przebywajac w tlumie....

Niektórzy przynajmniej potrafią zachować pozory, że nie są. Ja już chyba nie umiem. Nikomu na mnie nie zależy :(

autorko pogadaj z psychologiem o swych uczuciach i takim nastawieniu,ze walczysz o cos......

Z Tobą wszystko ok, nie przejmuj się. Też tak miałam wiele lat - zawsze miałam dużo przyjaciół (jak sądziłam), bo to ja coś organizowałam lub wymyślałam jakieś wyjście, ja dzwoniłam. Jak tylko przestałam, to z drugiej strony zadnej inicjatywy. I wracali tylko, gdy mieli interes. Więc dałam tym ludziom, w tym siostrom, krzyżyk na drogę. Zostało troje prawdziwych przyjaciół, o których nie musze zabiegać, bo raz ja wykaże inicjatywę, raz oni. I zawsze dzwonią lub piszą, pamiętają o życzeniach świątecznych czy imieninowych, zawsze możemy na siebie nawzajem liczyć. Po prostu wyrzuć ze swojego życia tych pseudoprzyjaciół, bo nie są niczego warci i szukaj tych prawdziwych.

ja mam tak samo. Musze walczyc nie tyle o milosc ale o podtrzymywanie znajomosci z ludzmi i doluje mnie to szczerze mowiac

Zmieniaj znajomych co jakiś czas.

Czyli wiesz jak to jest. Tobie zależy, angażujesz się, a ktoś ma to gdzieś. Mam dwie kumpele, które akurat są w porządku i też im zależy na mnie, ale problem w tym, że obydwie mieszkają zbyt daleko ode mnie i nie widujemy się tak często, jakbym chciała. Dlatego też szukałam w bliższym otoczeniu. Na studiach, w pracy, na zajęciach, na które dodatkowo uczęszczam. I na początku rzeczywiście było super. Wychodziliśmy wspólnie, bawiliśmy się itp. Ale potem uświadomiłam sobie, że gdybym ja tego nie zaproponowała, to wcale by nikt nie przejął inicjatywy.

O miłość też muszę walczyć, a powiem Wam, że już nie mam sił. Facet, który mi się spodobał jest strasznie skryty i przez to ciężko się do niego zbliżyć. Ciągle obchodzą go tylko koledzy, deskorolka, gry komputerowe i jestem mu totalnie obojętna. Piszecie o zmianie towarzystwa. Zastanawiam się na tym, tylko że w moim wieku (24 lata) nie jest łatwo o nowych ludzi, pomijając osoby z pracy, gdzie utrzymujemy ze sobą tylko czysto zawodowe kontakty.

No to trzymaj kontakty z tymi osobami, które dalej mieszkają. Dwoje z trojga moich przyjaciół też mieszka daleko, bo jedno wyjechało, a drugie nie jest z Polski. Ale nawet w ten sposób, na odległość, można na nich zawsze polegać, zawsze są gdy są potrzebni. A raz w roku się widujemy, kiedy zgramy termin.

Podtrzymuję, ale chciałabym też mieć ludzi na miejscu. Serio, boli mnie już to siedzenie w samotności i czekanie aż ktoś się odezwie. Czuję się totalnie rozczarowana ludźmi i z tego powodu staję się samotnikiem. Tylko że to grozi izolacją od świata. Problem w tym, że ja już zwątpiłam w to, że spotkam kogoś, komu będzie tak samo zależało.

Samotność jest dobra na jakiś czas, lepsza niż uganianie się za facetem / znajomymi, którzy bez tego i tak mieliby cię w d***e albo relacje nie są za fajne, towarzystwo h*jowe. Poznawaj nowych ludzi.

Będę próbować, ale nie wiem, jaka mam być w stosunku do nich. Czy nadal mam wychodzić z inicjatywą czy olać to? Jak myślisz?

Olać, poczekać aż ktoś z tym wyjdzie, możesz coś zaproponować raz, ale jeśli widzisz 0 inicjatywy z 2 strony to odpuść.

Masz rację. Może nie warto się zrażać. Muszę wypracować sobie taką pozycję, żeby to inni o mnie zabiegali, a nie tylko ja o nich.

Mam nadzisje ze znajdziesz zloty srodek . Ja juz sobie odpuscilem okazalo sie ze bylem potrzebny tylko gdy cos chcieli . Zalatwilem wyjazd do amsterdamu na weekend chcialem cos zobqczyc pozwiedzac to nazwali mnie kierownikiem wycieczki i wysmiali. N a drugi dzien po prostu wyszedlem bez nich na miasto okazalo sie ze pol dnia przesiedzieli w hostelu zastanawiajac sie co robic . Nie dawaj palcq bo zezra cie w calosci .

Ok. Muszę im pokazać, że znam swoją wartość.