Praca a fobia społeczna

Hej, skończyłam niedawno studia i od miesiąca szukam pracy. Kilka dni temu zadzwoniła do mnie pani z ofertą pracy jako kasjerka w hipermarkecie. Wstępnie przystałam na warunki, jakie zaproponowała i umówiłyśmy się na szkolenie. Problem w tym, że cierpię na fobię społeczną i przeraża mnie wizja pracy z ludźmi. Boję się przebywać wśród nich, szczególnie tam, gdzie praca wymaga pośpiechu. Nie wiem, co robić. Czy przemóc się i jednak zdecydować się na to stanowisko, czy też lepiej poszukać pracy, którą mogłabym wykonywać w domu?

jakie studia

Nie zrozumcie mnie źle. Naprawdę chcę pracować. Ale choroba, na którą cierpię, powoduje, że sobie kompletnie nie radzę w kontaktach z innymi. W obecności obcych ludzi cała sztywnieję, gubię się i wszyscy mnie odbierają z tego powodu jako głupkowatą i nieudolną. :( Odnajduję się jedynie wtedy, gdy pracuję w samotności.

Pewien humanistyczny kierunek, niezbyt przyszłościowy niestety.

Proszę coś doradzić, chcę podjąć dobrą decyzję.

Ech, widzę, że temat fobii jest forumowiczom obcy :(

Nie znam się na fobiach, więc być może że moje rady są bzdurne czy wręcz szkodliwe i powinien to najlepiej ocenić specjalista. Może to jednak nie jest aż fobia, może to silna obawa z Twojej strony. Z tego, co zauważyłem, pewne nieznane nam rzeczy przerażają - nie wiedomo jak będzie, jak się uda, jak wyjdzie. Ale mamy dwie możliwości - spróbować i przekonać się, że życie i tak jest zawsze inne niż sobie wyobrażamy - przekonać się jak jest naprawdę. Ale czekać, uciekać od tego, myśleć sobie "nie dam rady, więc po co próbować?" Próbowałem w życiu obu sposobów - ten drugi jest szczący, powoduje tylko, że stajemy się zakładnikami lęków co raz bardziej. Też zawsze mi się wydawało, że "praca z ludźmi" to nie jest coś dla mnie, że ja wolę w zaciszu, techniczne itd. Teraz natomiast działam sobie w pewnej grupce technologicznej i z własnej, nieprzymuszonej woli, bo chcę żeby pewnie ważne i fajne działania się nam udały, chodzę na różne spotkanie, rozmowy, z przedstawicielami różnych organizacji, firm. Nikt mnie nie zjadł. Poznałem przez kilka miesięcy trochę pozytywnie zakręconych ludzi i wszystko wskazuje na to, że dzięki temu uda nam się zrealizować pewną dużą ideę. Ja natomiast, choć zawsze rodzi to jakiś stres, wychodzę z takich działań silniejszy, pewniejszy siebie. Bo czuję, że wykonałem kolejny krok "przełamania się". Bo "kaliber" tych osób ciągle wzrasta. Więc moim zdaniem - jeśli warunki Ci odpowiadają - próbuj. Zobaczysz jak jest. I moim zdaniem odkryjesz, że wcale nie spędza Ci snu z powiek to, co sobie wyobrażasz i czego się boisz. Życie jest podróżą w nieznane. Nigdy nie wiadomo jakie skrzyżowania się nam trafią.

Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź. Może moje obawy są bezpodstawne i w rzeczywistości nie jest tak źle, jak sobie to wyobrażam, ale mimo wszystko trudno jest całkowicie je zlikwidować. Od razu zakładam porażkę i to powoduje, że mam ochotę się poddać. Już kilkakrotnie podejmowałam pracę w różnych miejscach i dawałam sobie radę tylko tam, gdzie kontakt z innymi był ograniczony do minimum (np. ulotki). Kiedy zaś praca wymagała pośpiechu i do tego panowała wokół zła atmosfera, zaczynałam się gubić. Zdecydowanie najlepiej wychodzi mi praca w domu, wzrasta wtedy mój potencjał i efekty są bardziej zadowalające.

Zatem masz pewną odpowiedź, że to pewnie nie jest praca Twoich marzeń. Natomiast jak sądzę, nikt nie każe Ci teraz wiązać się z nią na nie wiadomo ile. Więc moim zdaniem spróbuj. I potraktuj to, jako obserwowanie siebie, tego, jak przekraczasz swoje granice. Na początku nie jest łatwo, gdy wszystko jest nowe i przeraża. Więc spróbuj dać sobie jakiś czas, na oswojenie tego. Wtedy zobaczysz. Chociaż ja też "zwiałem" z jednej pracy po miesiącu, choć nie z powodu obaw, ale że była to po prostu organizacyjna masakra. I po kilku latach uważam, że była to świetna decyzja. A zawsze w tym czasie możesz szukać czegoś co wydaje Ci się bardziej dostosowane do Twojej osobowości.