Czy to normalne

Witam, Mam 22 lata. Do tej pory wydawało mi się że to jak żyję jest ok. ale kiedy zaczęłam studiować pedagogikę zauważyłam że tak nie jest. Co prawda ojciec pił ale przestał 10 lat temu a teraz realizuje swoje młodzieńcze marzenia nie dając pieniędzy na życie a mama choruje na depresję ale pracuje. Jestem jedynaczką. W moim domu głównym tematem są pieniądze. Jedyna osoba z jaką mogę w domu pogadać to babcia ale ma trochę staroświeckie poglądy. Od 3 lat mam faceta. Układa się dobrze. Niestety problem tkwi w rodzicach. Przez 1 rok studiów ciągle słyszałam dlaczego tak często się z nim widzę, chociaż miałam dobre oceny a obowiązków domowych nie zwalałam ( mieszkamy niedaleko więc codzienny spacer to chyba nic złego). Narastała we mnie złość na ciągłe pretensje a jestem taka, że dusiłam to w sobie. Dlatego od pewnego czasu mam takie napady strachu. Nie wiem jak sobie z tym radzić... Co myślicie o tej sytuacji?

czy co twoim zdaniem jest normalne?

to jak zachowuję się rodzice...( przepraszam kiepsko dobrałam nazwę tematu..)

Nie mają swoich spraw, proste.

chyba coś w tym jest, bo żadnych znajomych nie mają więc ciągle w domu siedzą... wymyślają jakieś prace domowe bo są "chorzy" jak bym usiadła w swoim pokoju i nic nie robiła...