pomozcie prosze

To spróbuj jeszcze ten jeden,jedyny raz tylko,że z obojgiem rodziców.

Kochana doskonale Cię rozumiem.Miałam podobnie, mama i tato jakby oddzielnie i ja oddzielnie i siostra ... każdy miał swoje sprawy,to znaczy mama szła rano do pracy,ojciec to pracy, a my z siostrą pozostawione same sobie. do tego z siostrą tez dobrego kontaktu nie miałam bo ona aż 7 lat młodsza i rodzice dbali o to żebyśmy nie miały bliskich relacji ... miałyśmy siedzieć każda w swoim pokoju i albo sprzątac, albo czytac lektury albo lekcje ... i tak zawsze. Oni zawsze u siebie w pokoju oglądający tv,czytający gazety, książki.Nigdy nie można było pogadać, pośmiac się jak w innych rodzinach.Ojciec nerwowy, bił nas i mama się bała mu podskoczyć. A na święta nagle oni tacy kochani prezenty robili,kłocili się gotując posiłki ubierając choinkę zawsze z 3 awantury zaliczaliśmy, by potem przy stole wigilijnym siedzieć i uśmiechać się na siłę i sztucznie przez łzy :-( w wieku 17 lat miałam już nerwicę i depresję !!!czułam się jak samotny piesek i nie chciałam żyć ... bałam się wszystkiego. Dziś mam już swoją rodzinę, kochającego męża, dwoje dzieci.Nie zamykamy od siebie drzwi, staram się być dobrą i miłą matką i powiem Ci, że wcale nie jest łatwo.Nie umiem dać tego ciepła rodzinnego, nie umiem tak jakbym chciała bo chyba wzorców nie było, bo czegoś kiedyś zabrakło. Mimo iż nie jest źle nie jest tak jakbym tego pragnęła :-( Wiem, że Ci ciężko, przytulam mocno !

dziekuje

no tak, rozumiem cię kurcze. masz :)

nic nie wskórasz ale życzę ci z całego serca abyś ty założyła normalną pozbawioną hipokryzji rodzinę.Piękne jest to że dostrzegasz te braki jesteś WIELKA TAK TRZYMAJ.