Czy warto o niego walczyć

Mamy po 19 lat. Byliśmy razem 2,5 roku. 2 miesiące temu mnie zostawił, a ja wciąż walczę, wysłałam mu nawet prezent na święta To dlatego, że czuję się trochę winna rozpadowi tego związku. On powiedział, że to wszystko moja wina, bo się z nim kłóciłam i on już ma tego dosyć. Fakt, czasami za bardzo przesadzałam, ale ja już traktowąłam to bardzo poważnie, Chciałam się czesto spotykać, a jemu wystarczało dużo rzadziej, bo bardzo lubił spędzać czas z kumplami lub sam, a jak już to najlepiej ze mną i z kumplami naraz...Były okresy kiedy naprawdę rzadko widzieliśmy się sam na sam. Chciałam z nim zamieszkać na studiach. Absolutnie się na to nie zgodził. Strasznie mi zalezało, mogł na mnie liczyć w nocy o północy. To do mnie dzwonił z płaczem, gdy coś mu się nie układało, to ja stałam pod komendą, gdy miał problem z policją (był niewinny ), to ja ratowałam go z tarapatów i byłam przy nim, gdy tego potrzebował. On do wszystkiego podchodził bardzo na luzie, ja widziałam, że nie dostaję w zamian tego , co daje i stąrt te częste kłótnie, sprzeczki....Próbował jakoś załagodzić, (ogólnie był bardzo spokojny, wręcz flegmatyczny ) ale nic się nie zmieniało. Obiecywał częstsze spotkania i dobrze było przez tydzień, po tym znów awantury itd...Ja nie patrzyłam nawet na innych mężczyzn, byłam przekonana, że jesli będzie nam się dibrze układać mogę z nim być do końca życia, niepotrzebne mi wrażenia i zdobywanie doświadczeń. Co z tego, że pierwszy? Ale jeśli to ten, to nie będę na siłę szukać zabawy. Natomiast on zerwał , bo powiedzial, że ma dość kłótni, nie chce mu się starać, chce być wolny, chce się bawić, nie dla niego stałe związki na ten czas, ze mną byłoby to poważne i na zawsze, a on jest za młody na takie coś. Nie chce się nikomu tłumaczyć, spowiadać. Wypaliły się chęci. Bardzo niejasno mówi./ Ciągle odpowiada : nie wiem. Kocha, ale uczucie jest inne. Nie jest mu łątwo z tym, ale tak jest lepiej..Raz mówi, że problem jest w nim, a drugi raz, że to wszystko moja wina, bo ciągle się z nim kłóciłam i on ma już dość. Przepraszałam, prosiłam, mówiłam, że się wszystko zmieni, że nie będziemy się kłócić, że ja postaram się podchodzić bardziej na luzie. A to, że podchodziłam tak bardziej poważnie to dlatego, że kochałam, a nie po to, żeby go skrzywdzić, bo chce dla niego jak najlepiej. On, że już w to nie wierzy. Robię wszystko, wysłąłam prezent na święta z życzenia , ze słowami kojarzącymi się nam z naszym związkiem Warto? Strasznie się obwiniam....A on na na każdym kroku pokazuje jak się bawi, widać, że jest zmęczony rozmową ze mną....czasem odnosi się do mnie ze złością lub chamsko . Przejął się dopiero jak reakcją na stres z moejj strony zaczęły być omdlenia i wylądowałam w szpitalu....a tak czasem nawet nie odpisuje na wiadomośc****atrzę na niego jak na obcego człowieka.

daj sobie spokój

Kochana, posłuchaj dwa lata starszej koleżanki. Masz typowy syndrom kobiety, która kocha się i stara za bardzo. Na takiej dziewczynie facetowi nie będzie zbytnio zależało, nie będzie się starał ani martwił, bo swoim zachowaniem informujesz go, że jesteś już zdobyta, jesteś pod nosem i on nie musi się wysilać. Faceci zamykają się w skorupie tym bardziej im bardziej kobieta "atakuje go czułością" nie oczekując nic w zamian. Zmień to zachowanie, póki jeszcze nie masz go totalnie zakodowanego :) Proszę Cię, nie daj się wkręcać tym romantyzmom, że niby można znaleźć księcia z bajki etc. Życie jest brutalniejsze. Oczywiście da się znaleźć kogoś świetnego, ale nie można się od niego zbytnio uzależniać, a co gorsza, nadskakiwać mu. przeczytaj sobie "dlaczego mężczyźni kochają zołzy" i "dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy". W tym jest mnóstwo prawdy, bo sama to wypróbowałam i teraz to faceci za mną latają, nie ja za nimi. A tego gościa sobie odpuść. Z tej mąki chleba już nie będzie. Następnym razem zbuduj związek o solidniejszych podstawach :).

A problemy w związku rozwiązują obie strony, nie jedna. Teraz idź i zrób dwie rzeczy: albo umów się na spotkanie i z nim zerwij, albo wykasuj jego numer z komórki i olej sprawę. Polecam to pierwsze, bo to zachowanie ma w sobie jednak więcej klasy.

ODPUŚĆ SOBIE.

aranjani my się już rozstaliśmy 2 miesiące temu, on mnie zostawił.

Czy powinnam się obwiniać? Fakt dużo było zlości, zazdrości, kontrolowania, awantur, ale to wszystko wynikało z tego, że tak bardzo bałam się, że go stracę, że nie byłam go pewna na 100 % i nie dostawałam tego, co dawałam...ale faktycznie czasem potrafiłam być okropna, Tyle, że jakby mnie kochał naprawdę, to by nie odszedł, nieważne jakby było źle, a on nawet słowem nie powiedział, że coś się w nim zmienia, że myśli o rozstaniu...Po prostu przyszedł i powiedział, że pękło i już, Dodam, że w trakcie związku też tak robił. Nie rozmawiał o problemach, nie mówił co jest nie tak, a nagle ni z tego ni z owego przychodził i mówił, że my to chyba się musimy rozstać, bo za dużo kłótni i on już ma dość. Po godzinie rozmowy pytał mnie, czy teraz ja nie zostawię jego, za to że on chciał zostawić mnie.....Nigdy nie byłąm go pewna na stówę, a on mnie tak..

Nigdy mi nie zrobił żadnej kłótni . To ja je zaczynałam, czasem pewnie miałam rację, czasem nie. Ogólnie było duzo emocji, było intensywnie. Ale gdyby kochał to by nie wytrzymał, tyle czasu beze mnie i jego uczucia by wzięły górę nad rozumem prawda...