Czy mowicie do swoich nienarodzonych dzieci

Witajcie :-) Jestem ciekawa czy (a jeśli tak to jak dużo) "rozmawiacie" ze swoimi nienarodzonymi dziećmi. Sporo czytam o ciąży, o tym jak rozwija się dziecko w łonie matki, wiem, że już w 19 tygodniu dziecko słyszy odgłosy z zewnątrz, może przestraszyć się hałasu. Wiele poradników zaleca "rozmawianie" ze swoim dzieckiem, mówienie uspokajającym głosem. W ten sposób maluszek jest spokojniejszy i uczy się rozpoznawać głos mamy. Znam wszystkie zalety "mówienia do brzucha" i choć spędzam codziennie większość czasu sama (więc nie mam kogo się wstydzić) to nie potrafię się przełamać. Bardzo często głaszczę brzuch, mogłabym godzinami siedzieć czy leżeć i obserwować fikołki dziecka. Zauważyłam też, że mimowolnie przemawiam do córeczki w myślach. Ale nie potrafię mówić na głos do brzucha bo od razu zaczynam czuć się niewymownie głupio...Może nie jest to jakiś wielki problem, ale zastanawiam się jak jest u Was.

W ogóle nie gadałam do brzucha .ani w myślach ani na żywo ,nie puszczałam mu muzyki ,ani nie głaskałam się czule po brzuchu.

Ja mówię i mój partner też i to dość często. Czego się wstydzić? ale jak sama tego nie czujesz to puszczaj mu chociaż jakąś muzyczkę :)

a ja bardzo dużo mówiłam do brzucha i proponowałam to tez mężowi, i on też mowił. mlody bardzo reagował na odgłosy z zewnątrz, kiedy chodziliśmy do kościoła a organistka zaczynała grać, strasznie się wiercił, teraz kiedy chodzimy a on ma 3,5 roku młody mówi ze pani fajnie gra i mu sie podoba :D

Właśnie chciałabym, żeby mówienie przychodziło mi spontanicznie i naturalnie. I generalnie mam w sobie ogromne pokłady czułości, bardzo lubię się np. kłaść i "odpukiwać" dziecku kiedy kopnie w konkretnym miejscu (taka zabawa ;-)) A mimo to jak próbuję mówić to czuję się jak idiotka ;-(

Ja mam podobnie jak autorka - większośc dnia sama ale mimo to jakoś nie mogę się przełamać. Myślę, że nie ma co się zmuszać. Ale kiedyś na pewno spróbuję :) A moje dziecko tez jest najbardziej aktywne w kościele :)

Nie rozmawiałam. Czasem coś dla zgrywu pogadaliśmy, że tatuś top czy tamto. Ja w ogóle byłam w ciązy taka jak facet, tzn. dziecko w brzuchu to abstrakcja ;) Jak bylam w szkole rodzenia to smialismy sie z moim facetem, ze wszystkie kobiety poza mną z rozanieloną twarzą głaskały swoje brzuchy;) A dziecko kocham, mam uczucia i je okazuję.

Nie rozmawiałam. Czasem coś dla zgrywu pogadaliśmy, że tatuś top czy tamto. Ja w ogóle byłam w ciązy taka jak facet, tzn. dziecko w brzuchu to abstrakcja ;) Jak bylam w szkole rodzenia to smialismy sie z moim facetem, ze wszystkie kobiety poza mną z rozanieloną twarzą głaskały swoje brzuchy;) A dziecko kocham, mam uczucia i je okazuję.

Nie rozmawiałam. Czasem coś dla zgrywu pogadaliśmy, że tatuś top czy tamto. Ja w ogóle byłam w ciązy taka jak facet, tzn. dziecko w brzuchu to abstrakcja ;) Jak bylam w szkole rodzenia to smialismy sie z moim facetem, ze wszystkie kobiety poza mną z rozanieloną twarzą głaskały swoje brzuchy;) A dziecko kocham, mam uczucia i je okazuję.

ja mowilam do mojego synka. wiedzialam ze moze mnie jeszcze nie slyszy ale chcialam mu powiedziec jak bardzo ciesze sie ze bedzie z nami. mam nadzieje ze to slyszal bo juz nigdy mu tego nie powiem bo poronilam:(