Nie wiem co zrobić ze swoim życiem

Witam wszystkie kobietki na forum. Jestem tutaj pierwszy raz i nie wiem pod jaką kategorię przylepić mój temat. Mam 29 lat i jestem parę 5 miesięcy po ślubie. Z moim mężem znamy się od 6 lat, szybko po zapoznaniu się byliśmy parą. Po 2 latach mi się oświadczył bez dokładnej daty ślubu. Tak minęły kolejne lata, aż w zeszłym roku postanowiliśmy wziąć ślub. Mój mąż jest w porządku,kocha mnie szalenie i ja go też,ale nie mogę poradzić sobie z moimi emocjami. Jednego dnia go kocham, a innego nienawidzę. Zastanawiam się czy to wina późnego ślubu, bo trochę braliśmy go dla tego "papierka", aby urzędowe sprawy uregulować. A teraz wszystko się wali,nie potrafimy ułożyć sobie życia. Moja historia jest skomplikowana bardzo. Może wpływ ma na to, że przed ślubem mieszkaliśmy z teściami i teraz też w pokoju męża obok sypialni teściów. Teściowa jest ok i nie wtrąca się w nic, czasem mi to przeszkadza, bo przed ślubem to w ogóle nie wspominała, żebyśmy się hajtali, a po ślubie też tak obojętnie to przyjęła, teść z kolei lubi sobie wypić i czasem robi awantury po pijaku. Razem z mężem pracujemy pół roku w Holandii, a pół roku siedzimy w Polsce przez zimę. Mąż jest budowlańcem i zawsze znajdzie jakąś tam doraźną pracę, a ja mam tylko liceum i siedzę w domu i czuję sięjak kobieta stara. Znajomych nie mamy, bo kontakty sie pourywały w liceum, a w Holandii sami starsi Polacy pracują z nami. Żdnej młodzieży normalnie. Mąż ma jednego kolegę, który raz zaprosił nas do swego domu, ale my go nie bo jak na nasz skromny pokój, gdzie nawet porządnego stolika i krzeseł 4 nie można zmieścić. Poza tym oni mają dziecko, a my nie i też tak tematu z nimi nie ma do końca. Czuję, że stoję w miejscu, bo na dom nas nie stać, wynajmować nie chcemy,bo sie oszczędności skończą, a pracą krucho dla mnie. Czasem mam myśli o dziecku,ale warunków nie ma, w pokoju obok naszego śpią teściowie, jak teść pijany jest to teściowa śpi w kuchni. W drugim pokoju śpi szwagier z żoną i do niego należy formalnie cały dom, a nie do mojego męża. Także nie mamy nic, u moich rodziców nie mieszkamy, bo oni mają pokój z kuchnią i bez łazienki i daleko do mista jest. Czy ktoś też tam jak ja ciężko? Jak tu się nie poddać depresji.