Kurde nic nie potrafie w niczym nie jestem dobra

Jestem pusta idiotką.. Nie mam sily nic robic, nie widze zadnej przyszlosci.. wszystko jest takie do kitu.. Taka nuda, bezsens, nie ma po co.. Zaczynam, demotywuje sie i po kilku dniach koncze.. Zreszta i tak wszyscy sa lepsi we wszystkim.. po co probowac i tak nic mi sie nie uda..

Jakiś antydepresant? Rodzinka patologia?

Rodzinka patologia. Tak to widac po mojej wypowiedzi? Zazwyczaj jestem niby pozytywna, niby usmiechnieta, niby liczysieteraztu, ale przyszlosc mnie dobija, zabija i przeraza

mam takie samo myslenie, ciagle sie zmuszam do dobrego samopoczucia cos zaczynam niekonczne pozniej wydaje mi sie to bez sensu

masz jak większość z nas:D ja też jestem beznadziejna-nie mam depresji, taka się urodziłam.

Z twojej wypowiedzi wynika brak wiary w siebie, determinacji i trochę naiwne myślenie, ze wszystko przychodzi łatwo. Tak nie jest. Mi tez wszyscy mowili , ze nigdy się naucze angielskiego. Znam go biegle, nie mam nawet akcentu, ale ta są długie lata pracy. Samo nie przyszło. Postaw sobie cel i do niego daz.

Nikt się 'taki' nie rodzi. To wymowka i zgoda na pasywność.

Nie uwazam, ze wszystko przychodzi łatwo wręcz przeciwnie..ale wiekszosc czasu mysle sobie "po co?" Albo jak chce sie czyms zajac - zazwyczaj to sport czy jezyki obce.. Lubie to. A to znaczy, ze nie moge tego robic. Glupie, chore myslenie.. Takie karanie siebie w pewnym stopniu.. "pocwiczylabym, ale nie moge bo to sprawia, ze sie lepiej czuje, a nie moge sie lepiej czuc, bo za duzo rzeczy spieprzylam i teraz do konca zycia musze za to pokutowac.." Cholernie glupie jak sie to czyta, ale trudno mi zmienic takie myslenie

Ty chyba zartujesz? Udreczanie się i karanie to tez taka forma bezproduktywnośc***** prostu to zrób. Dziś. Każdego dnia. Nie od razu musisz reprezentowac Polskę na olimpiadzie, ale codziennie dopilnuj tego ze pocwiczysz, pobiegasz, itd.

A po co? To jest cel sam w sobie. A co będzie dalej to nigdy w życiu nie ma gwarancji.

Ja chce, żeby ci się udało. I napewno inni też.

wiesz co każdego ogarnia czasami taka depresja mnie dopadła po urodzeniu dziecka, wtedy mój mąż widząc że nie wychodzę z domu z dzieckiem nawet na spacer na siłę opłacił mi kurs angielskiego w speak up i kazał chodzić, na początku było ciężko nawet mi się ubrać "do ludzi" ale chyba wtedy mi mąż uratował życie zaczęłam od kursu, potem pod koniec macierzyńskiego wysyłałam cv i zmieniłam pracę więc wszystko można przezwyciężyć,. tylko czasami trzeba robić to małymi kroczkami