zerwane kontakty w rodzinie

Czy po czasie przestaje boleć? Czy da się tak żyć? Chodzi mi o rodziców i rodzeństwo.

Ja nie utrzymuję kontaktu z bratem i mamą od maja.Nie widzieliśmy się od 3 lat ale dzwoniliśmy do siebie.Zrobili mi jednak takie świństwo że przestałam się do nich odzywać.Im to obojetne. A ja.... mam do nich żal i jest ciągłe niedowierzanie że najbliższa rodzina wpakowała mnie w klopoty i zostawiła mnie z tym samą...Staram się wyrzucić ich ze swoich myśli ale to wraca.Rozgoryczenie, zlość, żal i tęsknota - te uczucia się przeplatają.

U mnie nie było żadnego świństwa, ale dają mi do zrozumienia że mnie nie lubią. Mieszkamy bardzo daleko od siebie, kontakt mamy telefoniczny ale to tylko ja dzwonie. Mam liczne rodzeństwo ale nikt nie chce ze mną rozmawiać robi to tylko mama, ale też mi wygaduje jaka to zła jestem Ciągle ich do siebie zapraszam, zaproponowałam nawet że opłace komuś bilet, nikt nie chce. Prosiłam mamę to mówi że przecież wystarczy jak dzwonię. I że jakbym była inna. Ostatnia rozmowa była wczoraj i nie wiem czy będzie następnaostatni raz widzieliśmy się rok temu, nikomu się nie chciało ze mną gadać. A jak już to opryskliwie.

A czy ktoś z was po latach żałuje tego? Czy lepiej byłoby zęby zacisnąć?