Chyba nadchodzi otrzeźwienie__________ i KAC

Jestem żoną, krótko, mniej niż rok. Mieszkam w domu rodzinnym męża. On 29 lat, nie pracuje, miał przejąć biznes ojca ale jakoś tak się nie garnie do tego, mówi że mu się to nie podoba (biznes ciężki to fakt) że wolałby coś innego. Czasem (1-2 razy na tydz.) pojedzie do firmy, pokręci się coś tam może i zrobi pożytecznego. W pozostałe dni tygodnia śpi do 12,14, pozniej gra na komputerze, czyta raporty spółek, patrzy co tam na giełdzie, zainwestował kilkanaście tys. i chyba myśli ze się dorobi. Ogólnie chill out. Cały czas utrzymuje że "trzeba się wziąć do roboty", że "już" się bierze, że "trzeba założyć jakiś biznes". Utrzymuje twardo że na kogoś nie będzie robił. Takie teksty słyszę już od kilku lat, ale czynów ZERO. Teściowie wysoce nadopiekuńczy, rozkładają ręce i nie wiedzą co zrobić żeby synek wziął się do roboty, ale generalnie chyba udają że tego nie widzą i czekają na cud, nie wiem. Przy czym nadal prowadzą politykę nierozliczania go ze zobowiązań, przykładowo jest umowa że tego i tego dnia ma być w firmie i zrobić to czy tamto, nie przyjeżdża bo np. zaśpi i nie ma żadnych konsekwencji w związku z tym. Niekiedy traktują go wręcz jak dziecko, np. mamusia przychodzi do nas na górę by pomóc synkowi przykleić uszczelkę do drzwi, żałosne. Od kiedy tam mieszkam widzę więcej, wiem więcej, i coraz bardziej dociera do mnie fakt że sytuacja jest beznadziejna wręcz żenująca. Nie wiem co robić, coraz częściej myślę o rozwodzie, z drugiej strony w wielu kwestiach się dogadujemy, jestem rozdarta. Potrzebuję waszej rady, please.

Może czas na wyprowadzkę od rodziców. Podjęcie samodzielnego życia, może to pozwoli Twojemu ukochanemu wziąć się w garść i zacząć żyć!!!

Na wyprowadzkę na razie nie widzę szans, po prostu nie ma za co.

up up

no tak, nie ma za co, stąd ten topick.;) widzisz i czujesz, a jednak niczego nie chcesz zmienić, chociażby dla siebie. denerwują Cię sprawy, o których rozpisujesz się na pół strony tego topicku, no, ale co tam, niech inni pogłówkują i doradzą co masz zrobić. po ch*j zakładasz temat, po kiego żalisz się, skoro i tak wiesz, że będziesz tam, gdzie jesteś bo i tak masz jakieś korzyści. śmieszna jesteś. to tyle :P

Zakładam temat po to aby ludzie ocenili zachowanie mojego męża bo może ja za bardzo emocjonalnie do tego podchodzę, a jeśli chodzi o wyprowadzkę to fakt mieszkania nie kupimy bo nie ma za co, ale zawsze mogę wrócić do mojego domu rodzinnego ale już sama.

to z czego wy żyjecie?

On ma swoje oszczędnośc****oza tym jak pojedzie kilka razy do firmy w miesiącu to ma za to zapłacone jakiś 1000-1500 wychodzi, ja mam pracę, głodem nie przymieramy, ale przecież oszczędności się kiedyś skończą, działalność zostanie zakończona, to nie jest studnia bez dna.

Jakie kroki powinnam podjąć w mojej sytuacji? Przyznam że jak wracam z pracy i widzę go przy kompie i wiem że wstał o 13 to się we mnie gotuje dosłownie!!!! szał! pomocy!

no niestety, wyszłaś za nieudacznika- pasożyta. Abo go rzucisz w p**du i pozwiesz o alimenty, albo się przyzwyczajaj :D

Jeśli już to żadnych alimentów od niego nie chcę

sorry, ale i tak zapewne nie miałby z czego ich płacić

Przestańcie gadać mi tu o alimentach, mam je w d.... Lepiej mi powiedzcie jakie próby ratowania się z tej sytuacji mam podjąć i czy w ogóle? . Tak mnie to dzisiaj wyprowadziło z równowagi że ręce mi się trzęsą i zaciska gardło, musiałam wziąć coś na uspokojenie :(

chyba mam nerwicę, jakieś wczesne stadium