Ponioslo mnie ale rezultat jest

wielkie przeciwniczki klapsow!a gdzienajwiecej dzieci jest maltretowanych??wlasnie w Polsce!bo wy nie dacie klapsa tylko z grubej rury wpier..dol az dziecko w szpitalu laduje. Gdzie w niemczech sie slyszy o pobitych,maltretowanych dzieciach! a wielkie przeciwkiczki klapsow zatykaja uszy jak sasiad dziecko pierze gdziepopadnie,bo nie chca sie wtracac. hipokrytki i paranoiczki!

"dzieci od zawsze się spinały po meblach" :D Spinac to mozesz swoje grube poslady kretynko :D Po meblach twoj****chory moga sie wspinac jedynie.

śmieszne jesteście, klapsy są be ale maltretowanie psychiczne jakim jest wpędzanie w poczucie winy, permanentne odbieranie przyjemności i kary, upokorzenie poprzez durne jeżyki to już nie jest przemoc, to dopiero robi z psychiki dziecka sieczkę, aż żal

Ludzie ogarnijcie się, wychowywanie dzieci teraz to jakas paranoja. dzieciom sie wydaje od samego poczatku ze rodzice sa ich kumplami i partnerami i c***a sobie robia z tego co oni mowia bo wiedza ze nie bedzie konksekwencji i wlasnie dlatego dzieciaki przez miesiac skacza po meblach itp. dzieciory od poczatku wyznaczaja sobie granice i staraja sie je przekraczac w robieniu roznych rzeczy i pyskowaniu rodzicowm od malego, a prawda jest taka ze jak matka od poczatku nie postawi granicy ze nie wolno k***a i juz to dziecior bedzie robil co bedzie chcial a matka bedzie dla niego tylko kobieta ktora mu daje zryc a jak bedzie wiekszy to po prostu jej przyj***e. mi moja mama nie raz dala w pysk i nigdy nie mialam do niej o to pretensji a wiedzialam ze grranice sa wyznaczone, nie mowie zeby dziecko n*******lac pasem codziennie ale w przyplywie zlosci zdarzy sie jebnac w tylek. wtedy dziecko juz wie ze nie ejstes jego partnerem tylko matka.

Sama widze po moim 9 letnim bracie ktory jest wychowywany beztresowo, i nigdy nikt go nie uderzyl ale zauwazalne ejst to ze stara sie co chwila przekraczac jakies granice czy to slowem czy czynem, widzi ze mama nie reaguje to mocniej i mocniej i jeszcze wiecej a jak sie w koncu matka w****i zlapie za kudly to od razu spokoj jest.

Ech, dyskusja na ten temat przypomina mi dyskusję na temat niejadków. Przeważnie w odpowiedziach można przeczytać że: - to matki wina, bo JA daję urozmaicone, atrakcyjnie podane jedzenie i je - to matki wina, bo JA daję dziecku to co lubi i je - to matki wina, bo JA pilnuje pór posiłków, jedzenia razem z rodziną i celebracji tego, i dziecko je - to matki wina, bo JA nie cuduję z jedzeniem i nie robię z tego wydarzenia, i dziecko je - to matki wina, bo JA wprowadzałam pokarmy od początku różne i nie zaczynałam od słodkiego, i dziecko je... Tymczasem dziecko autorki tego wyimaginowanego tematu nie je mimo stosowania różnych metod, i w tym problem. Dziwnym trafem wypowiadają się matki które problemu nie mają bo ich metody się nie sprawdzają. To teraz pytanie: ok, rozmawiacie z dzieckiem/trzymacie dyscyplinę/traktujecie po partnersku/uczycie od małego i dziecko zna granice, respektuje je. Ale nagle z tym grzecznym niby dzieckiem z którym idzie się normalnie dogadać pojawia się problem, bo np. maniakalnie wspina się na regał, natrętnie pcha do kuchenki, zaczyna bić innych, rzucać zabawkami- cokolwiek, co nie świadczy o głębszych problemach tylko dziecko spróbowało raz, spodobało mu się i nie chce przestać. Nie pomaga rozmowa, typowa kara (stanie w kącie, karny jeżyk), stanowczy ton, łagodne przemawianie, kucanie patrzenie dziecku w oczy, tłumaczenie czemu nie, inne zajęcia... Co robicie? Zdejmujecie dziecko non stop z tego regału, z nadzieją że zdążycie kolejnym razem? Pięćdziesiąty raz tłumaczycie z nadzieją że w końcu trafi? Trzymacie godzinę w kącie bo może dotkliwiej odczuje karę? A, wiem, nic nie robicie bo wasze dziecko nie sprawia problemów... Dla mnie klaps to ostateczność i bezsilność w pewien sposób, owszem- bo nic innego nie działa. Ale skoro nic innego nie działa, to się sięga po te ostateczne środki, dla wychowania i zdyscyplinowania dziecka, o jego bezpieczeństwie nie mówiąc.