Czy wierzycie w zbiegi okoliczności, które zmieniają życie?

Czasem, gdy spoglądam wstecz, uderza mnie, jak z pozoru przykre i smutne zdarzenia, zmieniają życie na lepsze. Macie czasem takie refleksje?

przecież to ocvzywiste

Tak. I nie chodzi tylko o przykre. Czasem dziwne, częściej zupełnie niespodziewane „wypadki” wtłaczają życie w nowe koleiny.

Nie wiem czy takie oczywiste. Wielu ludzi się załamuje, bo nie potrafi spojrzeć wyżej, ponad "tu i teraz".

każdego dnia podejmujemy całe mnóstwo decyzji, które wpasowuja nas w te a nie inne tory. Oczywiste

tu chyba obowiązuje zasada "szklanka do połowy pusta vs szklanka do połowy pełna"

to prawda, ale chodziło mi o tzw. wypadki losowe.

na przykład?

np. umarła wreszcie 85letnia babcia i zwolniła mi pokój

np. śmierć bliskiej osoby, choroba, wypadek. Albo z innej strony - człowiek, który staje na Twojej drodze, a Ty podejmujesz decyzję, żeby go wpuścić do swojego życia.

no i fajnie że życie jest takie nieprzywidywalne :)

można się posługiwać różnymi nickami, niekoniecznie używanymi przez kogoś :P ale tak, np. śmierć babci.

glupia prowokacja :(

03.02.14 [zgłoś do usunięcia] zielona_paprotka np. umarła wreszcie 85letnia babcia i zwolniła mi pokój :D

Miałam ostatnio taką myśl dotyczącą 'niezbadanych wyroków boskich'. Byłam w trakcie lektury książki, w której młoda kobieta przyjeżdża na pogrzeb swojej matki i odnajduje jej pamiętniki, których z początku postanawia się pozbyć, ale osoba z jej przeszłości, zamiast je wyrzucić, zachowała je na czas "gdy emocje opadną". Jasne, z jednej strony, to stary chwyt, który pojawia się w ielu książkach, filmach itd., ale jakoś mnie to wzruszyło, być może dlatego, że to była dość poruszająca historia. W każdym razie, kobieta, dzięki lekturze pamiętników matki, pozbierała się w zyciu i, przede wszystkim, poznała osobę, której nienawidziła, czyli matkę.

Oczywiście zdarzają się w życiu tragedie, ale wydaje mi się, że często jest tak, że z małych niepowodzeń, z tego, że coś poszło w naszym życiu nie po naszaj myśli, robimy wielki dramat. Często wynika to po prostu ze strachu. Ytr, co to za książką?

ojjj... ja kiedyś strasznie, długo i boleśnie, spadałam, tak że chciałam autem w betonowy filar mostu wjechać....nie wiedziałam, nie miałam wtedy pojęcia, że spadnę prosto na łabędzi puch... Czasem życie tak zmienia nam bieg, ale nie mam pojęcia dlaczego przeważnie przestawia nam tory przy pomocy porządnego kopniaka? :D Zło, które ktoś mi chciał wyrządzić obróciło sie dla mnie w dobro.

taka współczesna powieść - Dlaczego nie poczekałaś?. Napisała ją debiutantka, Wera Gorczyńska.

Gość, a co Cię wtedy powstrzymało, w sensie: co sprawiło, że ominęłaś betonowy filar?

nie chciałam innych skazywać na życie z tym co bym zrobiła... mamy, taty, rodzeństwa i ich dzieci....jakbym mogła im siebie z głowy wykasować to bym to zrobiła.

Nie znam tej książki, fajna? I kontynuując temat betonowych filarów, depresji, sytuacji bez wyjścia, czasem zastanawiam się czy coś/ktoś nad nami jest, kto powstrzymuje nas przed ruchem ostatecznym, czy może instynktownie bronimy się przed ostatecznym. Bez względu na to, co to jest, warto czasem temu zaufać.

Gość, to strasznie smutne. Wychodzi na to, że warto przeczekać, że warto wierzyć lub przynajmniej się bać. I być może to właśnie bliscy są naszymi aniołami stróżami, kimś, kto w najgorszy czas, trzyma nas przy życiu?

nie wiem czy fajna, chyba nie umiem ocenić jej w tych kategoriach. Na pewno poruszająca i dla mnie okazała się ważna, bo dzięki niej, między innymi, inaczej spojrzałam na swoich rodziców. Można powiedzieć, ze spojrzałam na nich jak na ludzi, którzy mają swoje słabości, którzy popełniają błędy, ale którzy mimo to mnie kochają.

myślę, że aniołów można szukać wszędzie - w najbliższych, w książkach, w pieknych widokach czy kocie. Dla mnie aniołami stróżami jest wszystko to, co sprawia, że warto chcieć i warto wierzyć, że - jak śpiewał artysta - los się musi odmienić.

los się musi odmienić :P To dobre zdanie. Warte zapamiętania. Niestety, często, a nawet zbyt często zdarza się tak, że nie potrafimy w nie uwierzyć :(

ano, ano. Dlatego doceniam i nigdy nie wyśmiewam niczego, co daje ludziom wiarę. Może to być bogini lasu, wróżka, Bóg, tandetny poradnik czy talizman. Czasem sobie myślę, że zycie jest zbyt okrutne i zbyt nieprzewidywalne, zeby sobie radzić bez wsparcia.

bo człowiek jest pascalowską trzciną na wietrze

czasem mówię do Najwyższego: -spróbuj pochodzić w moich butach, ciekawe co byś zrobił, staram się z tego co mi dałeś ulepić coś dobrego, ale czasem wychodzi źle :(

Piękna modlitwa, ale jak mawiają "szewc bez butów chodzi" :-). I pytanie do Was: wiara w Boga pomaga Wam w trudnych chwilach czy raczej jest źródłem żalu?

Nie wierzę w Boga, więc trudno mi się na ten temat wypowiadać, ale czasem odczuwam coś w rodzaju zazdrości, żalu, że nie mam wiary. Być może to bardzo naiwne z mojej strony, ale wyobrażam sobie, że łatwiej jest przejść przez zycie z kimś, kto nad Tobą czuwa, z wiarą w jakiś porządeki wyższy plan.