Miłość do psa. Normalne czy nie?

W moim domu rodzinnym zawsze był zwierzak. Mieliśmy kota, który dożył sędziwego wieku - żył 19 lat. Suczkę, która niestety odeszła zbyt młodo - miała 8 lat - z powodu przerostu mięśnia sercowego. Po jej śmierc**przygarnęliśmy innego pieska, który obecnie ma 13 lat i nadal żyje sobie spokojnie w domu moich rodziców. Chciałam, by i moje dzieci wyrosły w miłości do zwierząt. Nie mamy dużego mieszkania więc zdecydowaliśmy się na małego pieska. Wcześniej z decyzją o psie wstrzymywaliśmy się czekając aż dzieci będą wystarczająco duże. Tak więc mamy suczkę maleńką. Mieszka już z nami prawie rok. KOCHAM tego psa do szaleństwa. Jest kapitalna. Kochana. Oddana. Przyjacielska. Uwielbia dzieci a moje dzieci każdemu mówią, że bardzo ją kochają. Natomiast mój mąż, który nigdy nie miał zwierząt mówi, że nie można kochać psa. Mówi, że naszą sunię LUBI a KOCHA mnie i dzieci. Jak mu wytykam, że jego zachowanie mówi, że kocha naszego pieska to się wypiera. Ale chyba musi ją trochę kochać skoro daje się wylizywać po twarzy. Śpi z nią pod jedną kołdrą. Wyprowadza ją na dłuższy spacer nawet jak jest ubity po pracy. Rozmawia z nią. A ostatnio powiedział, że te wszystkie inne psy z jej rasy to takie brzydkie są a ona taka ładna. :D Więc moje pytanie brzmi - psa się kocha jak następne dziecko czy lubi jak pupila domowego???