poczatki macierzynstwa sa beznadziejne nie wiem.skad te zachwyty

Dopiero jak cora osiagnela 3 rok zycia ,zaczelam kochac bycie mama.Wspolne wypady na basen,do kina,pieczenie babeczek,robienie fantazyjnych smacznych dan,duzo radosci i dobrej zabawy.A wczesniej kolki,placz,steki,jeki,raczkowanie,chodzenie,syf w domu,lazenie za dzieckiem krok w krok aby nie rozbila sobie glowy,nieumiejetnosc dogadania sie bo przeciez dziecko jeszcze nie mowi.Ciagle zachlapane ubrania,zaslinione rece.ubrania od zabkowania.Beznadziejny okres,meczacy,nudny,czym.wy sie zachwycacie?

no, nuda i monotonia połączona z nieustannym natężeniem uwagi na maksa. zgadzam się, nic w tym fajnego

nie zgadzam się z tobą i cieszę się każdym dniem, bo już nigdy moje dziecko nie będzie tak małe jak teraz.

To wam wspolczuje,dla Mnie byly to piekne chwile:-) :-)

ja się bezkrytycznie nie zachwycam :D codziennie się cieszę, że dziecko rośnie, nabiera nowych umiejętności i każdy dzień przybliża mnie właśnie do tego o czym piszesz.

he he, z mocih obserwacji wynika, że tym najwcześniejszym okresem życia dziecka zachwycają się osoby, które widzą w dziecku maskotkę, przytulankę, zwierzątko do kochania bezmyślne i łatwe do ukształtowania. a potem zaczynają się schody jak trzeba w kilkulatku dostrzec odrębną jednostkę, człowieka a nie zabawkę :P

Jak kogos przerasta Zmienianie pieluch,karmienia,pilnowania i uczestniczenia w jego zyciu to niech dziecka nie robi,proste!

taa.. bo zmienianie pieluch, nocne wstawanie po x razy, przebieranie ulewającego dziecka jest taaaakie ekscytujące :O mnie to nie podnieca. Na szczęście ten etap kiedyś się skończy. Do plusów tego etapu mogę zaliczyć obserwowanie rozwoju malucha, co na pewno jest fajne.

Skoro cie to nie zachwyca a wrecz przeszkadza to moglas nog nie rozkladac haha,masz problem:-)

a mój najstarszy chodzi juz do 3 klasy, drugi ma prawie 3 lata a najmłodszy niestety już 15 mc... i zawsze pomimo wszystkich udręk żałowałam że dzieci tak szybko rosną:( pewnie że męczy mnie to nocne wstawanie i ciagłe pilnowanie ale chciałabym żeby takie malutkie były dłużej:)

Pewnie że poczatki są okropne, nieprzespane noce ciągłe zmęczenie. Mi sie zaczeło podobać tak od roku:)

'07.02.14 [zgłoś do usunięcia] liczę i liczę i liczę he he, z mocih obserwacji wynika, że tym najwcześniejszym okresem życia dziecka zachwycają się osoby, które widzą w dziecku maskotkę, przytulankę, zwierzątko do kochania bezmyślne i łatwe do ukształtowania. a potem zaczynają się schody jak trzeba w kilkulatku dostrzec odrębną jednostkę, człowieka a nie zabawkę jezyk.gif' jeśli nie potrafisz rozpoznać, czemu dziecko jęczy i płacze i nie potrafisz odczytać czego chce (co pisałaś w poście powyższym) to sama traktujesz dziecko jak maskotkę - bo takiego malucha też idzie rozczytać i wiedzieć o co mu biega:) Nikt ci nie powiedział co? Że od urodzenia to już jest odrębna jednostka i wcale niegłupia? Ja wspominam pierwszy rok z dzieckiem dobrze - łatwiej było utrzymac porzadek niż teraz, nie było kolek, był rytm dnia, co się dało to zjadły, od czasu jak się stały mobilne to już nie jest tak pięknie;) Są oczywiście inne plusy, ale to zależy co kto lubi:)

rzeczywiscie powiedziała co wiedziała kolejna niedorośnieta mama

e tam, dla mnie całę macierzyństwo jest fajne. W tym pierwszym etapie podobało mi sie, ze siedzę sobie w domu, na spacerki chodze a ludzie w robocie:) Dziecko było "proste w obsłudze". Im większe tym ma większe wymagania. Ale wolę większe, bardziej kumate, ciekawe świata. Natomiast nie powiedziałabym, ze jak małe to jest beznadziejnie- jest po prostu inaczej.

A ja właśnie byłam szczęśliwsza jak dzieci były małe :) Teraz syn ma 13 lat, córka 10 i to już nie to samo ;) Wiem, że szybko to minie i będą dorosłe. Ja ubóstwiam właśnie takie maleństwa, słodziutkie i kochane dzieciaczki, tak do 2-3 roku życia. Potem dzieci tak trochę powszednieją, już nie ma się czym za bardzo zachwycać, nie da się ich wziąć na rączki, non stop tulić, karmić itp.... Niestety :P Może jeszcze jednego malucha sobie sprawię, kto wie :)

autorko masz rajce i nie masz:) faktycznie w pierwszych miesiacach harówa jest nie do opisania. zaś 3 latka to poprostu kosmos:)-cudownie wziac ja za reke i gdzies isc,zwlaszcza latem na plaze,nie martwiac się zeby trzeba zabierac ze sobą całą wałówę no i wozek,nie martwiac się ze bedzie plakac i wiercic się w wozku,ze trzeba bedzie wozek pchac przez piach plazowy itd. ale te pierwsze miesiace sa magiczne. dziecko kocha cie bezwarunkowo i jest słodkim aniolkiem a dziecinstwo juz nigdy nie wroci. ja mam wlasnie teraz i 4latke i niemowlaka takze szczęścia mam dwa:)

Moja teoria- matki,które tak wszystko koloryzują,jak to jest cudównie,to albo ich dziecko tylko je i śpi,a ggdy jest starsze nie marudzi, albo taka mama od początku ma pomoc mamy,babci,cioci,opiekunki - na pełen etat, wówczas zajmuje się jedynie dzieckiem i wtedy jest super,jak nie ma prac domowych,nie boli ją kregosłup,ręce...Druga teoria- te spełnione matki nie narzekają,a a narzekające źle oceniają,bo nie chcą byc uznane za wyrodne. Tak więc albo mają ciągłą pomoc,albo zwyczajnie kłamią. Jestem matką bliźniąt i dziękuję za nie,kocham całym sercem. Ale padam na ryj. Sama bez pomocy.Wieczorem jest już mąż,więc wtedy rozwieszam zaległe pranie,prasuje itd. Na spacer wyjsc bez windy z dwójka na raz,nakarmic jak drugie czeka i płacze,a w nocy? Ciągle nie śpię. I te rady dobre matek pojedynczych dzieci, udanych ciąż (moja była zagrożona,leżałam,wyczekana i upragniona,co nie zmienia faktu,że macierzyństwo mnie dobiło).

ex debil, to ex- w twoim nicku jest zdecydowanie na wyrost :D

dla mnie najfaniejszy byl okres od narodzi do 6 miesiecy, bo wtedy rzeczywiscie dziecko takie malenkie taka laleczka, oczywiscie jak jest zdrowe i nie ma kolek, jak syn skonczyl pol roku to robilo sie coraz trudniej, potem jak skonczyl rok to znowu bylo lepiej, bo juz chodzil, ale najfajniej jak dziecko skonczy te 3, 4 lata, bo juz mozna sie dogadac, dziecko jest troche bardziej samodzielne, juz na placu zabaw nie trzeba chodzi za nim krok w krok.

A dla mnie to byly wlasnie najcudowniejsze chwile

zmęczony gościu - bliźnięta to jest inna bajka! nie ma porównania w ogóle! ja nie miałam niczyjej pomocy, bo mieszkam za granicą i pierwszy rok z pierwszym dzieckiem wspominam bardzo dobrze, a nawet pierwsze parę miesięcy z drugim dzieckiem (starszy był fajny też w tym czasie, mimo, że miał ponad dwa lata), natomiast nie raz tutaj narzekałam na okres jak młodsza zaczeła się poruszać - wtedy miałam masakrę, to był mój najgorszy okres, dopóki nie przestała się przewracać i być nieuważna - co potrwało ponad rok... każdy ma inaczej, dobrze mi było z małymi dziećmi, teraz przychodzi ważniejsza część wychowania i nauka i drżę, bo mnie ta perspektywa wcale nie cieszy;)

kiedy moj synek skonczyl 4 latka dopiero poczulam ulge, teraz ma 15 lat I stwierdzam ze im starsze dziecko tym fajniej