mam 21 lat i dopiero zaczynam zauważać, gdzie robiłam błędy w relacjach z faceta

taka jakaś ironia chyba. zastanawiałam się czemu nie udaje mi się z facetami, czemu oni się przestają starać, czemu ten ostatni jako jedyny mnie rzucił. heh, nie robi w sumie, że wczesniej to ja zrywałam. chodzi o sam zanik zaangażowania, brak szacunku do mnie. bylam za dobra. zbyt wrażliwa. zbyt szybko pokazywałam, ze zależy. zbyt szybko się wkręcałam w związek, zanim usłyszałam 'kocham'. mój świat i moja dotychczasowa rutyna zmieniała się. umawiałam się z przyjaciólką, jeśli wiedziałam, ze nie spotkam się z facetem, czekałam na jego decyzję. zaniedbywałam rodzinę i to ja przystosowywałam swój tryb życia do jego. więcej czasu spędzałam z jego znajomymi i z nim, zamiast z moimi. i co najgorsze, czulam się jakoś w tym dobrze. on po prostu wypełniał mi mój czas. a nie zauwazałam, że on swojego trybu życia nie zmieniał dla mnie. jeśli chciał iść na zjazd samochodów tylko z kumplami, szedł. ja natomiast zostawałam w domu bez jakichś planów. i nic nie dawał mój charakterek, bo i tak w większości, to ja się dopasowywalam do mężczyzny, a nie on do mnie. nawet jeśli mu zalezało, to po prostu zobaczył, że to ja staram się za nim nadążyć. traktował mnie tak, jak sama mu na to przyzwalałam. tyle związków, tyle błędów. czytam książkę "dlaczego mężczyzni kochają zołzy". mimo złych opinii, wyśmiewania tej lektury, muszę przyznać jedno- jest tam wiele złotych rad, które otwierają umysł. nieświadomie zaniedbywałam sama siebie, dostosowując się do mężczyzny, nie otrzymując tego samego. czas popracować nad sobą, by nie popełnić tego samego błędu kolejny raz... teraz liczę się tylko ja. dopiero w późniejszym etapie związku przejdę na formę "my i nasz czas".