odrzuceni

Znacie ten stan? Przez chwilę był wręcz idealny, było pięknie, a potem wszystko zaczęło się sypać, kłamstwa, zaniedbanie, inna dziewczyna, potem kolejna, nie rozmawiamy ze sobą. Ale ciągle jest w pobliżu bo pracujemy razem, a ja nie mogę się "oczyścić" z uczuć i żalu, i zakochania. Prawie zapomniałam co było złe i mam ochotę się łudzić że zrozumie, wróci i będzie tak dobrze jak wcześniej. Jak sobie to wybić ze łba?

Mam to samo. Wiem, że on się nie zmieni i nawet gdyby chciał wrócić po jakimś czasie znowu by mnie ranił i oszukiwał. Niestety nadal pamiętam jaki był na początku i tęsknię za tym. Jest w moich myślach codziennie. Bardzo cierpię ale jednak nie chciałabym tego powtórzyć. Nie chciałabym żeby znowu dawał mi nadzieję, potem kłamał aż wreszcie odrzucił jak starą zabawkę. Żyję z dnia na dzień. Jeśli się z tym kimś pracuje to niestety nie da się całkowicie urwać kontaktu a wspomnienia są bardzo żywe. Wystarczy, że słyszę jego głos i mam ciarki na ciele. Czasem sobie glośno popłaczę. Wynajduję tysiące zajęć, nie odciełam się od świata i znajomych. I nic. Podobno trzeba czasu. Ciekawe ile to będzie w moim przypadku, bo niedługo stuknie półtora roku. Nie boli już tak jak na początku ale...