jedno wielkie nic

witam. Moja historia jest dosc trudna, nierealna i budzaca wiele emocji, ale jednak niestety jest prawdziwa. Mam 20 lat i malutkiego synka na uczymaniu mieszkamy sami tz. Mamy mieszkanie zrobione na poddaszu moich rodzicow moja pensja + zasilek oraz alimenty wystarczaja nam na przeczkole oplacenie rachonkow i zycie. Odeszlam od Ojca mojego dziecka rok temu w krotkim czasie poznalam i zwiazalam sie z nowym chlopakiem z ktorym spotykalam sie 6 miesiecy wydawalo m sie , ze to jest to, ze On jest stworzony dla Nas i do konca zycia bedziemy razem... a tu uplywaja juz trzy miesiace od jego smierci ! Nie potrafie sobie z tym poradzic wiem ze jestem mloda ze sobie kogos znajde... otoz ja czuje sie dokladnie jakby razem z nim odeszla polowa mnie ! Nie radze sobie jedynom mobilizacja do zycia jest moj syn... ale jak mam sobie poradzic z mysla ze jego juz nie zobacze ?!

Uczymanie, przeczkole?? Ja p*****le

Kochana ids na terapie na początek. Dlaczego masz sama z tym walczyć? Potrzeba ci wsparcia.

bardzo ci wspólczuję, ja stracilam dziecko po porodzie i minęlo 3 miesiące, możesz spróbować pogadac z psychologiem, mnie niestety nie pomogło- podobno żałobę trzeba przezyc samemu i samemu się z nią uporać- to część naszego zycia, ktore bywa takie okrutne. Przytulam Cię mocno :(