Wszystko takie trudne...

Dzisiaj mam dola giganta. Tak sobie siedze i rozmyslam...Ostatnio moje zycie to tylko praca , a po pracy nauka z corka... Ciagly stres. Mialam plany, ze zaczne z dziecmi regularnie Jakis Sport uprawiac, a tym czasem ledwo sie wyrabiamy z tym wszystkim. A jak juz jest troche wolnego, to nie mam sily na nic. Jestem wsciekla na siebie, ze mi sie nic nie chce.

ok, nikt mnie nie pocieszy.

oj powiem Ci szczerze ze tez tak czasami mam, kiedyś z ojcem rozmawiałam i mu mówiłam ze chciałabym cały czas być tą 16-17 latką chodzić do szkoły, mieszkać z rodzicami, od czasu do czasu iść do jakiejś dorywczej pracy, bez stresu na luzie.... a teraz, wyścig szczurów, rachunki, stresująca praca, zajmowanie się domem, trzeba pamiętać o wszystkim....

trzymaj sie

No wlasnie, tak mnie dzis dopadlo... Dopuki sie nie zastanawiam, to jest ok. Jakos leci sie na przod z tym wszystkim. Czasem sie nawet cos fajnego zdarzy, ale czasami (jak dzis) mysle sobie, po co to wszystko i kiedy wreszcie bedzie normalnie???

To pomyśl sobie ze masz pracę a inni nie Masz dziecko ,a innie nie mogą Mozesz uprawiac sporty a inni nie np z powodu kalectwa ... Już lepiej ?

Dzieki, lepiej. Masz 100% racji. Jestem tylko przemeczona. Trzeba znowu sie pozbierac, bo jutro wyscig szczorow od nowa! Poniedzialek:)

Może chcesz żeby ci wylizać?