Nieśmiała, zbyt poważna, nudna?

Nie wiem co mnie naszło ale ostatnio znowu mam rozkminy na temat własnej osoby. Mam 23 lata i jestem studentką. Od kiedy pamiętam zawsze rówieśnicy wydawali mi się dziecinni, nic się nie zmieniło. Oczywiście nie uważam siebie za kogoś lepszego/mądrzejszego, nic z tych rzeczy. Czuję się wręcz jak bezradne dziwadło. Z nieśmiałością mam problemy od zawsze ale nie jest to taka całkowita nieśmiałość. Nasila się jedynie w towarzystwie znanych mi i nieznanych osób, które zna reszta ludzi w tym gronie. Czuję się wtedy jakbym stała z boku i nie mogła nic zrobić. Nie mam takiej siły przebicia, jestem tłumiona przez każdego bo zwyczajnie albo - tak jak na początku pisałam o mojej powadze - tematy wydają się być zwyczajnie głupie i nieśmieszne albo nie jestem w temacie (opowiadanie o wspólnych znajomych/sytuacjach, których ja nie znam). Łatwiej nawiązuje mi się kontakt z obcymi, mogę wtedy rozmawiać na konkretne tematy i nie czuję tego stłumienia. Odkąd mam chłopaka zaczęłam to wszystko bardziej na sobie odczuwać, chyba zrobiłam się bardziej wrażliwa, a może wcześniej tej wrażliwości w ogóle nie miałam. Jeszcze rok temu machnęłabym na to ręką i nie przejmowałabym się ludźmi bo żyłam w przekonaniu, że oni nie są mi do niczego potrzebni. Sama sobie radziłam, wiedziałam czego chcę. Teraz czuję się jak sierota, tak jakby każda moja decyzja musiała być zależna od tej drugiej osoby, w ogóle się rozczuliłam... . Co do znajomych,... rozmowy z nimi mnie męczą. Oni potrafią przez godzinę gadać o tym jak to się "naje#bali" i jak śmiesznie jest albo o jakichś debilnych filmikach z yt. Wtedy przeważnie się wyłączam ale za chwilę słyszę to irytujące pytanie "A Ty co nic nie mówisz?" Chaotycznie to napisałam ale chociaż mi lżej się zrobiło :) Nie wiem czy to ze mną jest coś nie tak (po części na pewno). Mam kilku znajomych, z którymi rozmawiam i lubię rozmawiać ale jest to garstka osób.

znajdź sobie starszego

Nie powinnas wszystkiego tak analizowac

też tak miałam

"też tak miałam" I jak to zmieniłaś? A może po prostu się z tym pogodziłaś i przestałaś nad tym rozmyślać?

musisz się z tym pogodzić że jesteś spokojna i nabrać do tego dystansu poza tym za kilka lat będziesz już przebywać w trochę innym środowisku i ludzie też się zmienią

musisz cwiczyc na ludziach, rozmawiac duzo,wyluzowac sie, ja nad soba pracuje, skad jestes ? moze moglybysmy sie zaprzyjaznic? :) tez wydaje sie sobie sztywna, nudna, ale to nie znaczy,ze mamy byc dziecinne jak inni za wszelka cene sie zmienic byle miec znajomych :)

To tak oczywiście brzmi, gorzej z wprowadzeniem tego w życie hehe. Pewnie macie rację. Nie mam zamiaru z tego powodu płakać ale czasem w tych skrajnych sytuacjach zaczynam siebie nie lubić. Jestem ze Szczecina

Ja też tak mam. Dużo myśląc nad tym doszedłem do wniosku, że trzeba spotkać odpowiednią osobę. Są dziewczyny, z którymi ciężko mi się rozmawia. A są takie, z którymi rozmawiam na luzie. Ty też spotkasz w końcu takiego przy którym nie będziesz się spinać :P

Szkoda,że z tak daleka jesteś, bo jestem Twoja rówieśniczka i mam podobny problem :( ja z Krakowa

@ Taki_jeden_964 Hehe, nie nie nie, chodziło mi o to, że teraz kiedy jestem z kimś kogo na prawdę kocham zauważyłam, że mój charakter się strasznie zmienił. Tak jak pisałam, stałam się wrażliwa i mniej zdecydowana (przez to pewnie też zauważyłam ten "problem"). Ogólnie jestem z nim szczęśliwa i nie chciałabym nikogo innego :) @ gość Uu, to faktycznie :(