bardzo mi smutno czuję się przerażona i samotna

czeka mnie masa wyzwań, nie wiem, czy podołam ... jestem zakochana w dupku, który mnie nie szanuje, bo jest ode mnie lepszy... zarabiam za mało, zeby zasłuzyć na zasiłek dla bezrobotnych... czuję się tak, jakbym źle pokierowała swoim życiem, a teraz zbieram żniwo... myślałam, że już wyszłam z depresji ale nie, nie da się, co nie zrobię, to wszystko jest złe

będę prowadzić zajęcia w obcym języku - masakra, ja jestem debilką, czego się ode mnie wymaga

8 lat byłam sama i zakochałam sie w człowieku, który ze mnie szydzi za moimi plecami

mam wrażenie, że bliscy mi ludzie odsuwają się ode mnie, ale mi jest naprawdę smutno... tylko, że nikt nie chce ze mną o tym rozmawiać, bo każdy ma swoje "biedy"

Takie czasy .Kazdy zyje swoimi smutkami . Odejdż od niego ,tylko wtedy masz szanse zeby kogos spotkać .Chociaz prawde mowiac to faceci ktorzy zasluguja na fajna dziewczynę natrafiaja na zolzy i odwrotnie łobuzy mają te fajne .

jeszcze we wtorek te pierwsze zajęcia - mam wrażenie, że to ja będę oceniana a nie studenci... boję się tych ludzi, boje się, że mój angielski jest za słaby, by prowadzić zajęcia w tym jezyku, nigdy tego nie robiłam, ogarnia mnie panika

ja myślałam, że on jest moja szansą, wydawał się idealny... ale nie myśli o mnie dobrze, ironizuje ze mnie za moimi plecami